Bij het filmspelletje Six Degrees of Kevin Bacon is het de bedoeling een willekeurige filmacteur in zo min mogelijk stappen te linken aan Kevin Bacon. Misschien zou een popequivalent van dit spel Six Degrees of Leon Russell moeten heten, want er zijn weinig muzikanten die met zoveel beroemde popartiesten hebben samengewerkt als hij.
Russell (1942-2016) kroop als kleuter al achter de piano, bespeelde als kind diverse instrumenten in de kerk, schoolband en fanfare, en ontdekte op zijn veertiende de nachtclubs van zijn woonplaats Tulsa, Oklahoma. Daar werd hij opgemerkt door Jerry Lee Lewis, die verbijsterd vaststelde dat dat sullige jochie met die grote bril een betere pianist was dan hijzelf. Van Russells vele talenten zou het ook altijd zijn uitbundige pianospel blijven dat hem het meest definieerde. Zijn typerende sound kwam naar eigen zeggen voort uit een aangeboren verlamming, waardoor hij vooral afhankelijk was van zijn linkerhand.
Nadat Russell op zijn zeventiende naar Los Angeles trok ging het snel. Als sessiemuzikant ging hij aan de slag voor producer Phil Spector en artiesten als Frank Sinatra, The Byrds, The Beach Boys, Bob Dylan en Aretha Franklin. Daarbij zat hij in de studio vaak zo vol ideeën dat hij tevens op de hoes belandde als arrangeur of componist. Toen hij eenmaal zijn eigen debuutalbum opnam (Leon Russell, 1970) kon hij in de studio een topteam samenstellen, met onder meer Eric Clapton, Joe Cocker en diverse Beatles en Rolling Stones. Het openingsnummer van de plaat, A Song for You, werd een veelvuldig gecoverde evergreen.
Al dit succes ten spijt bleef Russell toch een beetje een randfiguur in de popmuziek. Een soort Forrest Gump, die in de jaren zestig en zeventig overal opdook en dan vaak de show stal, maar in wezen niet graag op de voorgrond trad. Volgens insiders was hij dodelijk onzeker, leed hij aan depressies en had hij waarschijnlijk autisme. Tel daar zijn fysieke beperking bij op, en een zware jeugd met veel pesterijen, en die eindeloze cv maakt des te meer indruk.