De Duitse Christiane Felscherinow (1962) is bij het grote publiek beter bekend als Christiane F. Onder die naam werd ze als vijftienjarige opgevoerd in de biografische bestseller Wir Kinder vom Bahnhof Zoo (1978), waarin Stern-journalisten Kai Hermann en Horst Rieck haar leven als heroïneverslaafd kind optekenden. Felscherinow, afkomstig uit een middenklassegezin in de Berlijnse nieuwbouwwijk Gropiusstadt, raakte op haar twaalfde aan de drugs en sleet haar dagen met andere verslaafden rond het metrostation Zoologischer Garten, waar ze haar lichaam aanbood voor geld. Heroïne en kinderprostitutie kregen daarmee een gezicht in Duitsland – een lieftallig gezicht. Duitse ouders beseften: dit had ook ons kind kunnen zijn. Het boek sloeg in als een bom en werd in 1981 verfilmd.
In de Arte-documentaire Zoo Station: The Story of Christiane F. (2022) schetst regisseur Claire Laborey de tijdgeest waarin het fenomeen Christiane F. ontstond. Felscherinow was meer dan een tragisch individu; tegen wil en dank werd ze het icoon van een generatie. Niet alleen het onderwerp drugs was schokkend, maar vooral ook de levensvisie die uit het boek sprak. Kortgezegd: no future. Felscherinow verwoordde eloquent de ongerichte woede die heerste onder de Duitse jeugd, de verachting die velen voelden voor de bourgeois levensstijl en de algehele bedrukkende, zelfs apocalyptische sfeer van de jaren zeventig: een vruchtbare bodem voor de punkbeweging waarvan Felscherinow een boegbeeld werd. Terwijl Duitse scholen het boek en masse op het curriculum zetten om te waarschuwen voor de gevaren van drugs, sloeg bij jongeren vooral de boodschap van rebellie aan, dat je dus gewoon ‘Scheisse’ tegen je ouders kunt zeggen. Archiefbeelden tonen kinderen die als pelgrims naar Bahnhof Zoo trekken om de ‘sfeer’ te proeven en ‘die mensen’ te aanschouwen. Felscherinow zelf droeg haar ongewilde cultstatus overigens altijd als een last met zich mee. Daarover doet ze in deze documentaire haar verhaal.