Het is 1892, de vooravond van revolutionaire ontwikkelingen in de kunst en wetenschap, als Loïe Fuller in een volgepakt Folies-Bergère in Parijs haar ‘serpentine dance’ uitvoert. Het duizelt de toeschouwer van de bewegende, krullende lakens die in haar handen wisselen van kleur en vorm dankzij de ingenieuze belichting van ‘La Loïe’. Zijzelf tollend als een derwisj.
Met haar onnavolgbare bewegingen en mysterieuze lichttechnieken ving Loïe Fuller al snel de aandacht van het publiek én de kunstenaarselite, bij wie de fascinatie voor film en de behoefte aan nieuwe creaties een hoogtepunt hadden bereikt. Henri de Toulouse-Lautrec legde haar vernieuwende dans vast op canvas en de gebroeders Lumière vingen haar op hun – pas uitgevonden – camera.
Op haar zestiende was Fuller, geboren in Illinois, al geheel ondergedompeld in de theaterwereld. Ze zag hoe nieuwe bewegingsvormen op het toneel lyrisch ontvangen werden en dat inspireerde haar om te gaan experimenteren met bewegende lichtkunst. Zo schiep ze langzaam maar zeker de serpentinedans. Ze vertrok naar Europa en werd de belichaming van de jonge beweging art nouveau. In Parijs bleef Fuller innoveren; ze ontwikkelde de ‘fire dance’ en zette haar zinnen – met wetenschapper Marie Curie aan haar zijde – op het gebruik van radium voor nóg spectaculairdere lichteffecten.
De documentaire Obsessed with Light bestaat grotendeels uit dromerige beelden van een dansende Fuller tegen achtergronden die ons terugbrengen naar het werk van filmpionier Georges Méliès. De begeleidende voice-over vertelt haar levensverhaal – alsof ze niemand minder dan La Loïe zelf is. Aan de hand van interviews met hedendaagse choreografen, lichttechnici, modeontwerpers en (performance) artiesten, zien we dat Fuller nog steeds een onuitputtelijke inspiratiebron is voor kunstenaars én de populaire cultuur. In haar tijd was Fuller niet geporteerd van nabootsers en probeerde ze zelfs tevergeefs patent op haar dans te verkrijgen.
Uiteindelijk is Obsessed with Light een gesprek tussen Loïe Fuller en de kunstenaars die zij heeft geïnspireerd. In die dialoog komt Fuller naar voren als maker en kunstenaar van het licht, te midden van revolutionaire ontwikkelingen. Een ware modernist, aldus choreograaf Trajan Harrell. Net als haar tijdgenoten en navolgers zocht Fuller naar manieren om het lichaam te bevrijden, in een tijd waarin dans én het vrouwelijke lichaam nog gebonden waren aan strenge conventies. Dat maakt haar tot een van de grondleggers van de moderne dans.