Drinkebroer

In 2015 kreeg hij zomaar een hele mond vol nieuwe, rechte, witte tanden. De Ierse zanger Shane MacGowan, vooral bekend als frontman van The Pogues, had zijn gehavende gebit altijd als een handelsmerk beschouwd, maar nadat hij in 2008 zijn laatste tanden verloor, werden eten, praten en zingen dusdanig lastig dat hij toch maar eens bij een tandarts aanklopte.

De Britse tv-zender Sky wijdde destijds een hele kerstspecial aan de behandeling, die door de verantwoordelijke arts ‘de Mount Everest van de tandheelkunde’ werd genoemd. De grootste zorg van alle betrokkenen was de vraag of MacGowens rauwe stemgeluid na de ingreep nog wel hetzelfde zou klinken.

De documentaire Crock of Gold: A Few Rounds with Shane MacGowen uit 2020 (op Arte te zien als Mein Leben mit den Pogues) laat zien dat die angst nogal overdreven was: van MacGowans stem is überhaupt niet veel meer over, vanwege de astronomische hoeveelheden drank die hij van kinds af aan naar binnen goot. De film is toepasselijk opgenomen in een kroeg en toont MacGowan (tijdens de opnames begin zestig) in gesprek met bevriende drinkebroers als Johnny Depp en Primal Scream-zanger Bobby Gillespie. Hij vertelt onderhoudend over zijn jeugd, ervaringen in de punkscene en jaren bij The Pogues, maar dat kost hem duidelijk de grootste moeite.

Regisseur Julien Temple (die eerder films maakte over bands als The Sex Pistols en The Clash) weet er evengoed een energiek geheel van te maken, met veel archiefmateriaal, geinige animaties en helder commentaar van familieleden en collega’s. Maar alle punkspirit en opzwepende Ierse deuntjes ten spijt, blijf je toch wat katerig achter, met het beeld van die afgetakelde stamgast die het glas nog eens aan zijn mond zet.