Onhandelbaar

De succesvolle inname van de Krim, dat Poetin dankzij zijn ‘groene mannetjes’ en de uitblijvende reactie van het Westen vrijwel geruisloos in handen kreeg, moet hem nog meer vertrouwen hebben gegeven zich ook elders ongestraft te kunnen manifesteren. In de tweede aflevering van drieluik Poetin en het Westen gaat het om Syrië in de aanloop naar Poetins militaire interventie ten gunste van dictator Bashar al-Assad.

Het is ondanks de bekende fatale afloop een spannende reconstructie geworden doordat alle politieke kopstukken weer sprekend worden opgevoerd en (in de montage) op elkaar reageren. Poetin wilde zijn bondgenoot Bashar – Rusland heeft een marinebasis in Syrië – wel bijstaan en had het sowieso niet begrepen op al die ‘kleurenrevoluties’, opstanden tegen dictators zoals tijdens de Arabische Lente, omdat die steeds gesponsord (steekwoord: regime change) zouden worden door het Westen.

Volgens de Russische doctrine was het steeds hetzelfde liedje: Afghanistan, Irak, Libië, Georgië, Oekraïne – eerst revolutie uit naam van democratie, en dan gebrek aan alternatief, dus chaos en terrorisme. (Mogelijk dacht Poetin, panisch voor verzet en oproer, ook aan het lot van Gaddafi en Saddam en zag hij zijn rustige oude dag, met immuniteit in zijn paleis in Sotsji, in gevaar komen.) Inzake Syrië toonde hij zich in elk geval steeds minder voor (westerse) rede vatbaar. Toen Poetin zich niet liet bewegen Bashar te doen stoppen met het plegen van genocide en de VN voor ingrijpen in Syrië stemde, hielden het Britse parlement en ook Obama dat tegen, ondanks het overschrijden diens beruchte ‘rode lijn’.

Poetin wist genoeg en kreeg vrij spel, loog glashard dat er geen bewijs voor het gebruik van chemische wapens door Bashar en liet in Syrië onder het mom van strijd tegen ‘terroristen’ ook scholen en ziekenhuizen bombarderen. Net als destijds in Tsjetsjenië, ‘gewoon’ alle tegenstand vernietigen.