Het gebeurde dus toch, zoals Poetin al vaker duidelijk had aangekondigd en nadat een grote Russische troepenmacht nabij de grens met Oekraïne was opgebouwd. Het Westen en ook veel Oekraïners dachten desondanks tot op het laatst dat hij het niet zou aandurven. Alleen de Amerikanen namen Poetins consequent perverse logica en imperiale ambities serieus en beseften dat hij na zoveel dreiging en troepenopbouw niet meer terug kon. Zijn ‘speciale militaire operatie’, een vernietigingsoorlog tegen een soevereine staat, een land waarvan hij de taal en cultuur wil uitwissen en terugbrengen tot een Russische kolonie, is nu een jaar gaande. Aan Poetins wereldbeeld, zijn onnavolgbare reactionaire mythe van een hersteld Groot-Russisch rijk zijn al honderdduizend levens opgeofferd.
Zijn we er toch ingetuind, om met Herman Kuiphof na verlies tegen Duitsland op het WK voetbal in 1974 te spreken. Achteraf is het makkelijker praten, maar de westerse houding tegenover Poetin over de afgelopen vijftien jaar was er een van misverstand, onderschatting, naïviteit, superioriteitswaan, en vooral pappen en nathouden. De eensgezinde westerse steun aan Oekraïne van nu heeft ook met onze spijt over toegeeflijkheid jegens en afhankelijkheid van Poetin te maken.