VPRO Gids 7

18 februari t/m 24 februari
Pagina 90 - ‘Artiestenmaker’

Artiestenmaker

Ela Çolak ,

‘Clive Davis: The Soundtrack of Our Lives’ is een ode aan de producer van artiesten als Janis Joplin en Whitney Houston.

Clive Davis (1932) is een van de succesvolste Amerikaanse platenbazen en producenten tot nu toe. Zijn levensverhaal is een soort muzikale caleidoscoop: sinds de jaren zestig nam hij de ene na de andere iconische artiest onder zijn hoede. De eerste die hij een contract liet ondertekenen bij Colombia/CBS records was zangeres Janis Joplin. In 1967 was dat een flinke gok: rock was  een vrij nieuw fenomeen dat door een groot deel van conservatief Amerika werd beschouwd als duivelse hippiemuziek. Maar de keurige Davis, die zelf op een festival had gezien hoe jongeren zich verloren in Joplins muziek, vertrouwde op zijn instinct. Het vormde het startpunt van zijn indrukwekkende carrière, die wordt bezongen in de documentaire Clive Davis: The Soundtrack of Our Lives (2017).

De film is mede geproduceerd door Hollywoodregisseur Ridley Scott en zo Amerikaans als maar kan: naast de verplichte terugblik op Davis’ moeizame jeugd in New York en zijn relatie met gevallen sterren als Whitney Houston, wordt hij de hemel in geprezen door zijn kinderen, oud-collega’s en uiteraard artiesten met wie hij nauw heeft samengewerkt. Ondanks de soms sentimentele ondertoon weet regisseur Chris Perkel twee uur lang te boeien dankzij fantastische concertregistraties en beelden van muzikanten die een plaat opnemen. Patti Smith, Aretha Franklin, Aerosmith, Bruce Springsteen, Alicia Keys – de lijst van talenten die voorbijkomen is te lang om op te noemen.

Hoewel Vanity Fair vindt dat de zakenman te sympathiek wordt neergezet in deze documentaire (hij schijnt achter de schermen een meedogenloze onderhandelaar en een schaamteloze kapitalist te zijn), gaat regisseur Perkins wel in op Davis’ ontslag bij Colombia/CBS Records, zijn biseksualiteit en die tragische avond in 2012 waarop Whitney Houston overleed aan een overdosis drugs in het Beverly Hills Hotel. Davis besloot zijn jaarlijkse Grammy-feestje die avond in hetzelfde hotel door te laten gaan. Velen vonden dit smakeloos, in de documentaire verdedigt Davis zich als volgt: ‘Ik dacht: the show must go on. Whitney had hetzelfde gewild.’

De tweede helft van Perkins documentaire is ook bijna geheel gewijd aan Houston, een dierbare vriendin met wie Davis zijn grootste successen heeft geboekt. Hoewel haar leven en carrière uitgebreid worden besproken in onder meer de geslaagde documentaire Whitney (2018), is het ook bijzonder om vanavond van Davis zelf te horen hoe hij op het idee kwam om Dolly Partons ‘I Will Always Love You’ te laten zingen door zijn protegee.