Gezinsdrama

Elk jaar krijgen zeshonderd kinderen in Nederland kanker. Dat betekent niet alleen zeshonderd paar bezorgde ouders of verzorgers, maar ook gemiddeld één kind dat plotseling met een ernstig ziek broertje of zusje te maken krijgt. In de documentaire Stil water (EO) portretteert filmmaker Simonka de Jong drie gezinnen die met kinderkanker te maken krijgen. En daarbij richt ze zich in het bijzonder op de niet zieke leden van het gezin. 

‘Er zit een heel groot ding in zijn hoofd,’ zegt Steven over zijn broertje Matthijs. ‘Ik ben de laatste tijd niet aardig tegen hem geweest,’ biecht hij zijn moeder op in Stil water. ‘Nu ik weet dat hij zich niet normaal kón gedragen, voel ik me daar best wel schuldig over.’

‘Soms zijn mijn ouders heel sip,’ zegt Maud tegen haar therapeut. Haar zusje Fien heeft kanker en dat vind ze heel erg. Maar soms is het ook voor háár niet leuk om een ziek zusje te hebben. ‘Een meisje in mijn klas heeft een zusje waar het wel goed mee gaat,’ zegt ze. ‘Dat vind ik oneerlijk.’ Uit onderzoek blijkt dat kinderen de eerste vier maanden na de diagnose van een ziek gezinslid de meeste stressklachten ontwikkelen. De emotionele problemen die dat mogelijk teweegbrengt, kunnen tot wel vijf jaar aanhouden.

Ook voor grote broers Jens en Tim was de diagnose van hun zusje Bente een stressvolle tijd. ‘We moeten ervoor waken dat we er ook voor hen blijven zijn,’ zegt moeder Mariska in Stil water. ‘Dat onze aandacht nu meer naar Bente uitgaat, is logisch, maar de jongens hebben ook aandacht nodig. Daar hebben ze recht op.’