Prachtig, indrukwekkend, onthutsend, fascinerend, briljant, fenomenaal; kijkers kwamen de afgelopen weken superlatieven tekort om Onze man bij de Taliban de hemel in te prijzen. Diezelfde hemel waar veel Taliban zelf graag zo snel mogelijk naartoe zouden vertrekken.
Ook de vierde en helaas alweer laatste aflevering opent met het zoveelste hartverscheurende maar door cameraman Jackó van ’t Hof zo prachtig gefilmde beeld: dat van een vrouw die op een doorgaande weg met haar dochtertje op schoot zit te bedelen. Thomas Erdbrink gaat even bij haar zitten om te horen wat haar verhaal is, zoals hij dat de afgelopen weken op de meest uiteenlopende plekken deed: in een spookachtig verlaten kantoor van een advocaat, thuis bij een Talibanstrijder, op de achterbank van een busje, in het volgepakte lokaal van een illegaal schooltje, tussen de psychiatrische patiënten en in het enige café in Kaboel waar mannen en vrouwen voor de machtsovername samen konden dansen, zingen en feestvieren.
Na acht maanden in Afghanistan te hebben rondgelopen, maakt hij de balans op. Hij keert terug naar de redactie van Tolo News, de nieuwszender waar vrouwen aanvankelijk het journaal nog met onbedekt gezicht mochten presenteren. Opnieuw valt op hoe onverschrokken veel vrouwen zich voor de camera uitspreken. Datzelfde geldt voor de leraar die met gevaar voor eigen leven muziekles blijft geven, omdat er zonder muziek immers geen leven mogelijk is.
Terwijl het team van Onze man bij de Taliban maandenlang door Afghanistan trok om dit soort verhalen vast te leggen, vochten demonstranten in de straten van Iran een bittere strijd uit. In zijn hotelkamer kijkt Erdbrink op zijn telefoon naar de vele protestfilmpjes, die zo machteloos, verdrietig en somber stemmen. Vertwijfeld vraagt hij zich af of het allemaal de moeite waard is geweest, al zijn journalistieke werk van de afgelopen twintig jaar. Zijn wanhoop is begrijpelijk, maar de kijkers van Onze man bij de Taliban, waarvoor overigens ook regisseur Roel van Broekhoven alle hulde verdient, zullen unaniem zeggen: ga alsjeblieft door. Onze man zal de Taliban niet ten val brengen, maar hij heeft Afghanistan wel oneindig veel dichterbij gebracht.