‘Sommigen mensen maken mij uit voor neutrale, laffe teckel,’ aldus programmamaker Sinan Can over de gepolariseerde reacties op het Gaza-Israël conflict. ‘Ik heb vrienden verloren omdat ik simpelweg niet voor een van de twee partijen kies. In de discussie hierover is er nauwelijks ruimte voor redelijkheid. Onderbuikgevoelens voeren de boventoon. Ik maak mij echt zorgen dat het hier in Nederland flink kan misgaan omdat groepen te verdeeld tegenover elkaar komen te staan.’
‘Can vervolgt: ‘Iedereen lijkt in een kamp te zitten, sommige opereren daarin radicaler dan anderen. Vaak liggen daar weer andere sentimenten onder die eigenlijk weinig met de Palastijns-Israelische conflict maken hebben. Mijn vertrekpunt is vrede, mededogen, en menselijkheid. Als wij ons richten op het geweld dat zich daar afspeelt, wat maakt het dan in vredesnaam nu uit wie er “gelijk” heeft? Wie meer recht op geweld heeft? De ‘wanhoopsdaad’ van Hamas? Een antidemocratische terroristische moslimgroepering die verschrikkelijkheden pleegden op honderden weerloze Israëliërs? Of de nietsontziende bombardementen uitgevoerd door een ogenschijnlijk democratische premier Netanyahu, onder het mom van zelfverdediging? Aan beide kanten vallen onschuldige burgers. Wie wordt hier nou daadwerkelijk beter van? Ik weiger te kiezen voor de Israelische regering of Hamas. Het allerbelangrijkste, vind ik, is dat het geweld in Gaza nu onmiddellijk stopt. Daarna is er ruimte en tijd om uit te zoeken of er sprake was van een pogrom of van een genocide.’
‘In Breuklijnen- Israël en Palestina in Nederland leggen documentairemaker Natascha van Weezel, zij heeft een Joodse achtergrond, en ik de breuklijnen bloot die zich hier na 7 oktober hebben ontwikkeld. Waar wordt de discussie het hardst gevoerd en waarom? Vanuit journalistiek oogpunt is dat een relevante missie. Maar je kunt het tegelijkertijd nooit goed doen. Ik dus niet, maar ook iemand als Natascha, die zich enorm hardmaakt voor een respectvolle dialoog, wordt het leven zuur gemaakt. Zowel vanuit haar eigen Joodse gemeenschap, als ook door een deel van de moslims in Nederland. Daarnaast willen veel mensen niet meewerken of haken halverwege af, omdat het onderwerp zo gevoelig ligt. In het programma schuwen wij het debat, soms op het randje gevoerd, niet. Maar we richten de lens ook op verbinding en verzoening. Mijn hoop is dat we het hier leefbaar houden. Ik ben ervan overtuigd dat als je mensen kan leren om te "haten", dan kun je ze ook leren "lief te hebben". Om maar de woorden van dichter Rumi te spreken: “Ik kan niet anders dan liefde preken”.’