Het is alweer haast een verhaal voor de kleinkinderen: hoe opa en oma vroeger urenlang voor MTV konden hangen in de hoop dat de videoclip bij hun favoriete liedje een keer langs zou komen. Als je op het juiste tijdstip keek, werd de kans van slagen iets groter: overdag zag je vooral hits en gouwe ouwen; voor dance was er Party Zone, voor hiphop Yo! MTV Raps, voor metal Headbangers Ball en voor alternatieve pop 120 Minutes. Er waren ook nog interactieve programma’s als Dial MTV en MTV Select, maar bellen vanuit Nederland was peperduur, en andere kijkers wilden uiteraard nooit eens hetzelfde zien als jij.
MTV werd gelanceerd in 1981, eerst alleen nog in de Amerikaanse staat New Jersey, met een constante loop van zo’n 250 filmpjes; veel meer was er domweg niet voor handen. Als eerste clip werd symbolisch Video Killed the Radio Star van The Buggles uitgezonden – een voorspelling die misschien niet helemaal uitkwam, maar de radio zou toch wel heel serieuze concurrentie krijgen.
De televisiebazen zagen dat aanvankelijk trouwens nog niet in. Het hele concept vonden ze bespottelijk: een soort radio op tv, geen drama, geen journalistiek, geen variatie. Dat MTV wel degelijk in een behoefte voorzag, drong pas door na een ingenieuze reclamecampagne waarin sterren als David Bowie en Mick Jagger het publiek opriepen om massaal kabelexploitanten te bellen met de leus: ‘I want my MTV!’ Vervolgens ging het snel. Vanaf 1983 was de zender in heel de VS te zien, en in 1987 volgde MTV Europe. De eerste clip die in Europa werd vertoond had ook weer een symbolische lading: Money for Nothing van Dire Straits, met een gastrol voor Sting, die zingt: ‘I want my MTV!’
In het popprogramma Blokhuis Extra wordt vandaag ingezoomd op MTV anno 1983, toen de prille zender nog de nodige hobbels te nemen had. En toen nog niemand had kunnen voorspellen dat het hoofdproduct ooit volledig zou worden ingeruild voor non-stop realitybagger.