In hét kinderboek begaat het guitige hoofdpersoontje met de pet en de rode kraanwagen een inmiddels illegale daad. Pluk van de Petteflet (1971) opent met een probleem dat direct op de eerste pagina wordt opgelost. ‘Kijk daar is de deur van het torentje. De deur is niet op slot. Je kunt er zo in,’ zegt een dikke duif genaamd Dollie tegen het dakloze jongetje Pluk. ‘Pluk ging naar binnen. (..) Er stond een bed en een stoel en een kast en er was een vaste wastafel. “Denk je dat ik hier zomaar mag wonen?” vroeg Pluk. “Ja hoor,” zei Dollie. “Het staat leeg. Veel geluk ermee en tot ziens”,’ schreef Annie M.G. Schmidt, ruim tien jaar voor de beruchte krakersrellen van de jaren tachtig.
Wie tegenwoordig op zoek is naar een huis, heeft het niet meer zo makkelijk. Koopwoningen die voor veel mensen onbetaalbaar worden, jarenlange wachtlijsten voor een huurwoning, Nederland heeft een groot tekort aan huizen. Tegelijkertijd staan er ruim 219000 huizen en panden leeg. Moet het kraken van zo’n leegstaand pand in deze tijd van woningnood weer legaal worden? In Nadia gaan jonge krakers uit Groningen, Maastricht en Nijmegen, een gebiedsmanager bij een woningcorporatie en een directeur van een anti-kraakorganisatie met elkaar in gesprek over deze vraag.
In Pluk van de Petteflet is het alleen een naamloze portier die een beetje tegensputtert bij de kraakactie. Maar sinds de anti-kraakwet van 2010 kun je ervoor van je bed gelicht worden, vertelt ‘Zwam’, woordvoerder van krakerscollectief Nijmeegs Jantien in Nadia. Zijn kraaktip voor Pluk 2.0: verblijf de eerste 72 uur onopgemerkt in je torenkamer en post foto’s online van huiselijke tafereeltjes, zodat je het grondwettelijk recht op huisvrede kunt claimen.