Op het plein voor het ziekenhuis in Bhikari, in Noord-India heeft zich een menigte verzameld rondom een man die namen omroept. Hij geeft de patiënten een dossier en dan mogen ze naar binnen. Ruben Terlou kijkt verbaasd toe: wat gebeurt hier? Waarom wordt dit buiten afgehandeld? Het antwoord laat niet lang op zich wachten. Eenmaal binnen heerst ogenschijnlijk totale wanorde. Hordes mensen wringen zich door de propvolle gangen. Honderden miljoenen veelal straatarme mensen zijn aangewezen op dit ene ziekenhuis.
Onder deze omstandigheden je werk als dokter goed uitvoeren, lijkt in de ogen van de Nederlandse kijker, die gewend is aan een zorgsysteem waar de meeste Indiërs alleen maar van kunnen dromen, haast ondoenlijk. Toch blijkt achter die chaos een logistiek systeem schuil te gaan dat niet alleen uniek is maar ook uiterst humaan. Want de patiënten die op dit ziekenhuis zijn aangewezen, zijn veelal dagloners die alleen betaald krijgen wanneer ze werken. Door diagnose en behandeling zo efficiënt mogelijk te plannen, verliezen ze de minste tijd, en daarmee het minste geld, zo legt dokter Kumar, directeur van het ziekenhuis, uit.
Terlou loopt in deze aflevering, getiteld ‘De roeping’, mee met Vishal, een jonge oncoloog in opleiding die in zijn witte jas onvermoeibaar van de ene naar de andere patiënt rent. Vishal maakte van alle zorgverleners die hij in de zes voorgaande afleveringen ontmoette, misschien wel de meeste indruk op Terlou. ‘India was de zwaarste aflevering’, zo vertelde hij bij aanvang van de serie. ‘Ik voelde daar de hoop gewoon niet meer. Dat vond ik heel ingewikkeld. Daar moest ik echt even van bijkomen. Ik schoot gewoon af en toe vol toen ik terug was in Nederland.’ Wie de slotaflevering van Dokter Ruben ziet, zal dat volkomen begrijpen.