Vorige week zagen we hoe Ruben Terlou in een Mexicaanse afkickkliniek de optimistische Jesse ontmoette. Na cold turkey te zijn afgekickt, was hij vol vertrouwen over de goede afloop. Zodra Jesse hier de deur achter zich dichttrok zou hij aan zijn nieuwe leven beginnen en eindelijk een goeie vader voor zijn dochtertje worden. Zou dat inderdaad lukken? Terlou vliegt naar Hawaii om daarachter te komen.
Van daaruit reist hij naar een heel ander deel van de wereld: Punjab, in India. Daar worden boeren en hun familieleden in groten getale geveld door kanker, veroorzaakt door de pesticiden die ze hier royaal over hun akkers spuiten. De beelden van die jerrycans vol gif bezorgen je al kippenvel, maar wat daarna volgt is helemaal onbeschrijflijk. Want adequate kankerzorg, daar hebben ze in het overbevolkte India bij lange na niet de mensen en de faciliteiten voor. Miljoenen Indiërs zijn derhalve aangewezen op kwakzalvers in plaats van bekwame oncologen.
De eerzame dokter die in een hindoetempel een bijeenkomst organiseert om ze eerlijk te vertellen wat hun kansen zijn, voert een treurig windmolengevecht.
Terlou woont een alternatieve genezingssessie bij, waar patiënten al hun hoop vestigen op een met pauwenveren zwaaiende charlatan. Hier zinkt de medische moed je als toeschouwer wel heel diep in de schoenen. Is er voor deze mensen dan helemaal geen fatsoenlijke zorg? Ja, die is er wel. Maar het enige kankerziekenhuis in de wijde omtrek kan de toeloop van patiënten niet aan. Hier zie je met eigen ogen hoe het zorgstelsel bezwijkt onder de overbevolking.
Volgende week, in de laatste aflevering van Dokter Ruben, kijkt Terlou hoe het in dat ziekenhuis aan toegaat.