De aflevering van Dokter Ruben waarin Ruben Terlou het dichtst bij huis blijft, is misschien wel de meest ontluisterende van allemaal. Niet omdat er zo veel geweld in voorkomt, zoals in Mexico of Congo, maar omdat Italië zo dichtbij voelt, en omdat iedereen die hij spreekt zo op zijn hoede is dat er eigenlijk geen verhaal te maken valt.
In Calabrië, in het zuiden van Italië, is er feitelijk geen sprake meer van gezondheidszorg. Ziekenhuizen zijn gesloten, op een enkele afdeling na waar dokters manmoedig proberen nog enige zorg te verlenen. Hoe ernstig de situatie is, blijkt wel als de gynaecoloog die Terlou hier ontmoet een oude verloskundezaal wil laten zien. Zelfs het licht blijkt het niet te doen.
De oorzaak van deze deplorabele toestand is de ’Ndrangheta, de Calabrese maffia die in alle haarvaten van de samenleving is doorgedrongen. Door zorggeld weg te sluizen zijn de maffiosi erin geslaagd het hele systeem te ontmantelen. Iedereen weet het, maar slechts een enkeling durft het hardop te zeggen. Er vallen nogal wat ongemakkelijke stiltes in deze aflevering, wanneer Terlou probeert door te vragen over de rol van de ’Ndrangheta. En als iemand wel wil praten, zoals de burgemeester die in eerste instantie best moedig lijkt, blijkt die prompt zelf een schimmige rol in het geheel te spelen.
Paolo en Paola met de pet zijn hiervan de dupe, zoals wel heel wrang duidelijk wordt in het geval van Patrizia, die voor de behandeling van een kwaadaardige tumor duizend kilometer moet reizen. In Noord-Italië hebben ze de apparatuur die nodig is.
Zoals in elke aflevering is er ook nu een dappere dokter die het maffiabeest bij de naam durft te noemen. Maar het ene sprankje hoop dat deze man biedt, is na vijftig minuten vervlogen.
Als kijker blijf je ontgoocheld achter.