Als er iets klopt van het cliché dat kunstzinnige types gebaat zijn bij een turbulente jeugd, dan mag acteur, muzikant en (vanaf heden) schrijver Daniël Boissevain zijn ouders wel dankbaar zijn. In zijn autobiografische boek Het magische kind, dat deze week verschijnt, doet de Amsterdammer uit de doeken hoe het was om op te groeien in het beruchte hippiedorp Ruigoord.
Boissevain (1969) zwierf de eerste jaren van zijn leven met zijn piepjonge moeder van het ene naar het andere adres in Amsterdam. Zijn vader omschrijft hij in het boek als een charmante flierefluiter die geen behoefte had aan een gezinsleven. Toen Daniël vier was, legde zijn moeder hem een keuze voor: wilde hij liever met haar en haar nieuwe vriend op wintersport of verhuizen naar een voormalig eiland dat pas was gekraakt door een groep kunstenaars? De kleuter koos voor het laatste.
Zo begint een jeugd die door Boissevain wordt geschetst als een ultiem schelmenverhaal. De kinderen in Ruigoord kunnen min of meer doen wat ze willen. Omdat niemand deuren op slot doet, sluipen Daniël en zijn vriendjes huizen binnen op zoek naar snoep en kleingeld; ze crossen rond op brommers die oudere jongens hebben gejat in de stad, jagen op eenden die ze daarna roosteren boven vuurtjes, ontdekken drank en hasj, zetten zelf tatoeages.
Het zijn anekdotes die druipen van de nostalgie en romantiek, maar tussen de regels door klinken soms luide alarmbellen. Zo is het heel avontuurlijk dat Daniël op zijn negende door Europa trekt met een gezelschap van goochelaars en vuurspuwers – maar dat de kinderen worden ingezet voor levensgevaarlijke stunts, maandenlang niet naar school gaan, voortdurend worden omringd door zuipende en drugs gebruikende volwassenen? Allicht zegt het genoeg dat Daniël op zijn zestiende gaat bijklussen als bolletjesslikker, gesteund door zijn moeder en haar vriend.
Boissevain zal er nog een kluif aan hebben om het allemaal binnen een uur te bespreken, vanavond in Nooit meer slapen.