‘Samen staan we sterk!’ valt op de website van de Partij van de Arbeid te lezen. De zinsnede verwijst naar de linkse samenwerking die na de val van het kabinet de afgelopen maanden tot stand kwam tussen de PvdA en GroenLinks. Midden jaren tachtig lagen de kaarten compleet anders. Toen besloot het gros van de stemmers op ‘klein-linkse’ partijen als de communistische CPN, de op het milieu gerichte Politieke Partij Radikalen (PPR) en de pacifistische PSP strategisch te stemmen op de PvdA. Alleen één groot PvdA kon een effectieve vuist maken en daarmee de kracht van het CDA neutraliseren, was de gedachte. Bovendien omarmde de PvdA ook belangrijke linkse thema’s.
Maar dan valt in 1989 het kabinet-Lubbers II. Het is nu of nooit voor de drie linkse partijen, die bij de verkiezingen van 1986 vrijwel van tafel waren geveegd en daarom in de jaren die daarop volgden elkaar besnuffelden voor mogelijke samenwerking. Vanavond blikt maker Foeke de Koe van Andere Tijden met onder anderen Ina Brouwer (CPN), Andrée van Es (PSP) en Bram van Ojik (PPR) terug op het proces waarin het drietal toenadering zocht en hoe het jarenlange besnuffelen uiteindelijk leidde tot de vorming van GroenLinks. Archiefbeelden, in hoog tempo en bij vlagen geestig achter elkaar gemonteerd, nemen de kijker mee terug naar de tijd waarin werkloosheid en de economische malaise groot was en de vredes-, milieu- en kraakbeweging haar oorsprong kende.
Opvallend in de uitzending zijn de onderlinge verschillen tussen de drie linkse partijen. Van de elitaire PPR die samen met D66 het ‘miljeu’ – zoals partijaanhangers het destijds formuleerden – op de politieke agenda zetten tot het ‘socialisme zonder atoombom’ van actiepartij PSP, die vooropliepen bij grote demonstraties. En dan was er nog de haven- en fabrieksarbeiderspartij CPN die vanwege hun ideologie immer door alle partijen gewantrouwd werd.