‘Are you feeling the fucking love?’ De Britse popster Yungblud, vertolker van melodieuze punkpopliedjes met baldadige opgroeiteksten, blijft tijdens concerten steeds benadrukken waar alles voor hem om draait: het groepsgevoel, de gemeenschap, de fucking liefde. Yungbluds fans, bekend als de Black Hearts Club, vormen samen één grote familie, en op het podium somt de zanger graag de huisregels op: ‘In deze familie mag je zijn wie je wil zijn, zonder veroordeling. Je mag eruitzien hoe je eruit wil zien. Je mag houden van wie je wil houden. Je mag je identificeren zoals je je wil identificeren.’
Yungblud, in 1997 geboren als Dominic Harrison in het Britse stadje Doncaster, geeft in interviews ruiterlijk toe dat de muziek voor hemzelf eigenlijk bijzaak is. Tijdens optredens laat hij voortdurend fans op het podium komen – Gen Z’ers zoals hij, vaak queer, gevoelig, misschien wat labiel – om iets van hun leven en worstelingen te delen. ‘Ik ben eigenlijk meer een fucking dominee dan een muzikant,’ zei hij onlangs in popblad Spin. En inderdaad: een typische Yungblud-show, waarin opzwepende muziek, preekjes en getuigenissen worden afgewisseld, heeft best iets weg van een pinksterbijeenkomst. Alleen draagt de dominee hier dan make-up en een rokje, en rollen er geen halleluja’s maar scheldwoorden van zijn tong.
Het zal niet verbazen dat Yungblud naast fans ook de nodige haters aantrekt. Die noemen hem een poseur, beweren dat de songteksten over zijn heftige jeugd zwaar overdreven zijn, en dat zijn presentatie als queericoon niet authentiek is. Klopt daar iets van? In het interviewprogramma van Louis Theroux wordt de artiest hier voorzichtig naar gevraagd. Groeide Dominic niet op in een warm gezin? Was hij tot voor kort geen voorbeeldig tienersterretje? Heeft hij niet uitsluitend relaties met vrouwen?
Verhelderend is een bezoek dat Theroux samen met de zanger brengt aan diens ouderlijk huis. Het begint al lekker nuchter, met een sms’je van Dominics moeder: of hij onderweg nog even een pak melk wil halen. Desgevraagd geven beide ouders toe dat de sfeer in huis vroeger erg onstuimig kon zijn. Maar ze vragen zich ook af waarom hun zoon al zijn pijnlijke herinneringen wel op het podium bespreekt maar nooit eens met hen. Het eindigt met tranen en omhelzingen. En het besef dat het complexe leven zich moeilijk laat vatten in een handvol popsongteksten.