Bassist Stu Cook is voor het eerst in Europa: ‘Het bevalt me goed. Bijzonder dat elk land zo anders is! Zelfs Zweden en Denemarken zijn totaal verschillend, al liggen ze vlakbij elkaar.’ Drummer Doug Clifford: ‘Het is zo spannend allemaal, ik wil eigenlijk niet slapen. Een fantastische ervaring!’ En zanger/tekstschrijver John Fogerty in Kopenhagen: ‘Het Engels begrijpen ze hier niet. Maar we communiceren via de muziek.’ Bijna aandoenlijk is het om die stoere rockjongens zo opgewekt, en zo naïef over Europa te horen praten. Cook is nog iets opgevallen: ‘In Europa kun je een baan krijgen met lang haar. Bij ons moet je het eerst afknippen, ongeacht je opleiding.’ In Berlijn hangt het viertal, grappend en grollend, rond bij de Berlijnse muur. ‘Als we nu eens gaan optreden op de muur, en het publiek dansend ervoor en erachter. Misschien valt de muur dan wel om!’
Het ontstaan en de (niet al te snelle) opkomst van de band komt ook ter sprake. Veertien jaar eerder werd de kiem gelegd in El Cerrito, Californië, met de instrumentale schoolband The Blue Velvets. Uiteindelijk besluit het viertal tot de bandnaam Creedence Clearwater Revival. Met de übercoole covers ‘Suzie Q’ (Dale Hawkins) en ‘I Put a Spell on You’ (Screamin’ Jay Hawkins) wordt de signatuur van de band steeds duidelijker: stevig in de blues gewortelde swamprock, met die kenmerkende gruizige zang en snerpende gitaarsolo’s van frontman John Fogerty. Die is nog niet tevreden met het succes: ‘Ik wilde voor de eeuwigheid schrijven, net als The Beatles.’ Met ‘Proud Mary’ komt hij een heel eind. De hits volgen elkaar daarna in hoog tempo op en de band wint wereldwijd een miljoenenpubliek voor zich. Enkele dagen voor het uitverkochte optreden in de Royal Albert Hall, in april 1970, hielden The Beatles op te bestaan. ‘Nu zijn ze dus de beste band ter wereld,’ concludeert Jeff Bridges.
