Komt het water weer?

Bewust of niet, de angst voor doorbrekende dijken leeft nog steeds bij veel Zeeuwen, legt bassist en tekstschrijver van Bløf Peter Slager in de slotaflevering van Het water komt uit. Slager ziet het bij zijn eigen moeder Corrie. Die werd tijdens de Watersnoodramp in 1953 als achtjarig meisje door meerdere mensen uit het water getrokken nadat het water haar met brute kracht van de schouders van haar vader, die zijn dochtertje juist probeerde te redden, af sloeg. Haar vader werd even verderop ook levend uit het water gevist. ‘Niet over vertellen, niet naar vragen’ werd decennialang het motto voor veel Zeeuwse gezinnen net als dat van Slager. Maar de angst voor het water, de plek, het stilzwijgen, het stroomt allemaal onder het gebied door, aldus Slager.

Met zijn ‘Zeeuwse delta blues’ geeft hij muzikaal uitdrukking aan die emotionele onderstroom. De ‘diepe zilte zucht van verlichting’ kwam drieëndertig jaar later, met de afronding van de deltawerken in 1986. Niet alleen werd daarmee de veiligheid voor de regio Zuidwest-Nederland geborgd. Ook de natuur in de Oosterschelde kon met de stormvloedkering worden gespaard. Want de natuur moest wel een prijs betalen voor het welzijn van de mens. De Deltawerken zorgden in Zeeland voor veiligheid, haalde de provincie uit haar isolement door aanleg van wegen en maakte daarmee de weg vrij voor toenemend toerisme, maar door de volledig afsluiting van het water stierven miljoenen organismes in de Grevelingen. Oester-, mosselvissers en lokale jongeren kwamen daarom eind jaren zeventig in opstand, zien we op unieke archiefbeelden.

Met de mondiale zeespiegelstijging maken Zeeuwen zich vandaag de dag opnieuw zorgen over het water. Zeeuwse dijken worden weer opgehoogd. De slotuitzending staat stil bij deze ontwikkeling en onderzoekt de vraag: kunnen we de natuur ook inzetten om ons tegen de natuur te beschermen?