Stukje van Britney

‘Voor mij is dit vanaf het begin een spookverhaal geweest,’ zegt schrijver Kerry Howley over het paginalange coverartikel dat zij produceerde voor New York Magazine. Hoe kan het toch dat Britney Spears dertien jaar in isolement leefde dankzij het curatorschap van haar vader Jaimie Spears? Howley legde de vraag op Freuds sofa neer. Ze ploos stambomen uit en wroette in intergenerationeel trauma (Jaimie’s moeder pleegde zelfmoord op het graf van zijn overleden broertje). En deed dat al net zo koortsachtig als fans zich op de online identiteit van Spears stortten.

De beweging #FreeBritney poogde de cryptische berichten van de zangeres op social media te ontcijferen, en concludeerde dat zij hulp nodig had. Een van de daaropvolgende documentaires, Framing Britney, richtte de lens juist op het sensatiezuchtige en door mannen gedomineerde mediacircus rond haar. Tot afschuw van Spears zelf, overigens. Ze had ‘twee weken gehuild’, nadat ze fragmenten had gezien. Ze schaamde zich voor de manier waarop ze werd neergezet, liet ze weten op Instagram.

De tweedelige documentaire Jamie vs Britney: The Father Daughter Trials is de zoveelste inspanning het getroebleerde leven van het popfenomeen te vangen. De makers lijken twee lessen te hebben getrokken uit Framing Britney. Ten eerste doet Jamie vs Britney een poging voorbij daders en slachtoffers te kijken: in het eerste deel komt het perspectief van de popster aan bod, in het tweede dat van haar vader. Ten tweede analyseert de documentaire niet alleen media-interviews en beeldmateriaal, maar krijgt ook Spears een stem in de gedeelde social media posts en juridische getuigenissen.

Desondanks is het pijnlijk dat er opnieuw vooral óver Spears wordt gesproken. De geest is dan misschien uit vaders fles, maar Britney mag nog steeds niet zelf beslissen wie zij is.