Dames en heren, vrienden, kennissen en collega’s, afscheid nemen is altijd een trieste zaak; maar het pensioen van Abdellah Laâguili (1948) is nu toch echt in de maak. Na al die jaren trouw naar vleeswarenbedrijf Compaxo te zijn gegaan; broodtrommel mee en je kon ertegenaan. Als 21-jarige Marokkaan kwam je naar Gouda, niet voor een lover; je kwam om te werken, slechts voorzien van één bruine koffer. Want je vader in Marokko had een karig pensioen, doorleren voor jou was niet mogelijk met goed fatsoen. Met te veel mannen op één kamer in het verplichte pension, soms vroor het en soms scheen de zon. Nederlandse woorden als 'doorgaan', 'opschieten' en 'sodemieter' pikte je razendsnel op, dat dat nu valt terug te lezen in het boek Een halve eeuw in Nederland (2015) vinden wij helemaal top.
Langzaamaan werd je een carrièrejager; eerst als pensionbeheerder, later als slager. Goed voor je Nederlands, maar slecht voor je gestel; in 1984 werd je ziek, zo’n vleesvrieskist is geen hotel. Stilzitten kwam nooit in je op; als buurtvader en belangenbehartiger van buitenlandse werknemers nam je onrecht op de schop. Dus voor jou geen gouden pen of afschuwelijk gedicht; je werd onlangs verkozen tot Goudse Gigant voor al het werk dat je hebt verricht. Ook al heb je nu tijd om te fietsen en te vissen; als verantwoordelijke en sociale knokker laat je je nog steeds niet dissen. Vanavond kijk je met programmamaker Jalal Bouzamour (Poldermocro’s; Groeten uit Nederland) terug op die eerste jaren, achter de verhalen van vier lotgenoten uit het buurthuis kun jij je makkelijk scharen. Als ‘Mocronado's’ halen jullie samen zware herinneringen op. Maar bakken ook Goudse stroopwafels, en eten ze daarna lekker op.