Betrekkelijk normaal

Van alle serieuze boeken over The Rolling Stones springt één er speciaal uit. Stone Alone, uit 1990, is het enige gedetailleerde verslag van binnenuit de band. De autobiografieën van Keith Richards en Ronnie Wood gingen vooral over henzelf, en ook over Bill Wyman kwamen we in Stone Alone veel te weten. Maar tegelijk was Wymans boek een rijke bron van informatie over de geschiedenis van de band, waarin hij van 1963 tot zijn vrijwillige vertrek in 1993 basgitaar speelde.

Ook in latere publicaties toonde Bill zich de huishistoricus van The Rolling Stones, als iemand die van jongs af aan altijd alles opschreef en bewaarde, later ook altijd met een camera in de hand. Zodat het niet meer dan logisch was dat hij in 2019 een documentaire liet maken, gebaseerd op zijn archief vol zelf geschoten foto- en filmmateriaal.

De titel The Quiet One bevestigt het imago dat altijd al aan Bill Wyman kleefde: het bandlid dat ánders was. Zeven jaar ouder dan Keith Richards en Mick Jagger, was hij de vreemde eend in de bijt, die niks moest hebben van alcohol en drugs, en die altijd, benadrukt hij in The Quiet One, naast zijn lidmaatschap van de band een ‘normal life’ wilde behouden.

Compleet normaal waren ook de Stonesjaren van Bill Wyman niet. Van de bandleden was hij degene die het meest verslaafd was aan seks met groupies. En dan was er die relatie op zijn 47ste met een meisje van dertien, vijf jaar later resulterend in een huwelijk dat zes maanden standhield. Ook dit komt in The Quiet One allemaal langs – kort, maar toch. Een heleboel dingen komen ook níet langs. Maar voor wie alles over de Rolling Stones wil weten, zit in deze goedgemaakte documentaire ruimschoots genoeg dat de moeite waard is.