Lange tijd liep voor Paul Blokhuis zijn ambtsperiode gelijk met zijn verdriet. Eind 2017 werd hij geïnstalleerd als staatssecretaris van vws, een paar maanden later overleed zijn jongste dochter Julia plotseling aan een zeldzame auto-immuunziekte. Hij gaf zichzelf achttien dagen de tijd om thuis te blijven, daarna ging Blokhuis weer aan het werk. Uit plichtsbesef, omdat het hem afleiding gaf, en misschien ook wel omdat hij zich met zijn emoties geen raad wist.
Blokhuis komt uit een groot gezin met vier broers en drie zussen. Paul, zijn tweelingbroer Fred en hun oudere broer Leo waren de drie temperamentvolle jongens van het gezin. Al op de kleuterschool kwam de juf huilend naar zijn moeder toe om te vertellen dat ze het niet meer trok ‘met die gasten’. Thuis had zijn moeder ook moeite om de boel in het gareel te houden. ‘Ze moest acht koters opvoeden en kon het niet hebben als wij brutaal waren. Als ik zei: “stomme mam” dan kreeg ik een klap voor m’n kop of een pak slaag. Het waren de jaren zestig. Mijn moeder was echt een schat, maar tegenspraak kon niet.’
Doordat zijn boosheid of verdriet thuis direct werden afgestraft, is Blokhuis zijn gevoelens gaan onderdrukken, vermoedt hij. Pas na de dood van zijn dochter Julia kwam die realisatie. Het was de meest verschrikkelijke gebeurtenis uit zijn leven. Nu, vijf jaar later, is het verdriet nog altijd even groot. ‘Alleen het vermogen om met dat verdriet om te gaan neemt toe,’ zegt Blokhuis.
Inmiddels is Blokhuis geen staatssecretaris meer. Hoewel hij zelf nog wel een periode door had gewild, koos zijn partij, de ChristenUnie, voor verjonging. Blokhuis stak zijn teleurstelling daarover niet onder stoelen of banken. In Over Leven praat hij openhartig met Coen Verbraak over zijn jeugd, de dood van zijn dochter en zijn ongewilde vertrek uit de politiek.