Neil Diamond kan er niets aan doen, en of hij ervan op de hoogte is, of hij er iets van vindt, of hij wellicht zelfs zijn advocaten al heeft geïnstrueerd om aan de onverkwikkelijke situatie een einde te maken, is onbekend. En natuurlijk, het waait wel over, namen komen en namen gaan, in de wereld van de politiek is de vergetelheid een sprint, maar toch, dat een tamelijk rechtse boerenpartij in de lage landen zijn beroemde lied ‘Sweet Caroline’ gebruikt om haar leider toe te zingen, zal de erkende Democraat (hij steunde Obama, had een fittie met de Republikeinse western-politicus Clint Eastwood) toch weinig kunnen bekoren.
Zoals sommige mensen het trouwens ook lastig vinden dat ze telkens wanneer ze ‘Caroline van der Plas’ lezen, dat liedje horen. Wie die ‘Sweet Caroline’ was waarover hij zong, is overigens onduidelijk. Aanvankelijk zei de zanger dat het over Caroline Kennedy ging, later was het ex-echtgenote Marcia, en dat hij er maar ‘Caroline’ van maakte omdat hij drie lettergrepen nodig had.
Zoals ook niet helemaal duidelijk is wie die andere Caroline is. Ineens was ze er, vanuit het niets, onverschrokken, helder formulerend, met groene nagels en al (over alles is nagedacht, moet worden gevreesd). Wat drijft haar? Daar zal het ongetwijfeld over gaan, en over de vrouw achter de politica: Caroline thuis, de eenzame momenten, de bedreigingen. Een discussie over stikstofreductie past allicht minder goed in het format; presentator Twan Huys, die eerder een programma maakte over de strijd om onze bodemschatten, zal zich moeten inhouden.
Doet hij dat niet dan vindt hij ongetwijfeld een gast tegenover zich die prima is gecoacht hoe ze Twans natuurgedweep kan uitnutten. Je hoort het haar al zeggen: als wij niet kunnen doorboeren, moet alles uit Verweggistan komen, en wat dan gebeurt, aan klimaatviezigheid en misstanden, nou, dat weet jij als geen ander, toch Twan?