In de vierdelige Britse dramaserie Intruder leiden Sam en Becca een comfortabel leven in hun zelfgebouwde villa pal aan zee. Onder het genot van biefstuk, wijn en drugs discussiëren ze met hun vrienden over politiek en racisme. Maar al snel wordt de idylle verstoord: na een feestje, als Becca en een logé van het stel al liggen te slapen, sluipen twee inbrekers het huis binnen. De heer des huizes betrapt een van de jongens en terwijl de inbreker door het raam probeert te vluchten, steekt Sam een mes in zijn rug. Hij is direct dood.
Sam realiseert zich dat hij een misdrijf heeft begaan: je mag geweld gebruiken uit zelfverdediging, maar daar was in dit geval geen sprake van. Dus haalt hij zijn vrouw en hun logé, die inmiddels wakker zijn geworden, over om te liegen. Ze zeggen tegen de politie dat de inbreker Sam aanviel en Becca hem heeft neergestoken om haar man te redden. De politie gelooft het verhaal direct, terwijl de vader van de inbreker niet serieus wordt genomen wanneer hij probeert te bewijzen dat zijn zoon nooit fysiek geweld tegen iemand zou gebruiken.
Het onderliggende thema van de serie is duidelijk: de kloof tussen de machtige welvarenden, die denken dat ze alles in hun voordeel kunnen draaien, en de achtergestelden, die niet gehoord worden en bij voorbaat al met tien-nul achterstaan. In Intruder worden deze verschillen dik aangezet. Vooral Sam is een vervelende slappe zak die weinig empathie opwekt. De manier waarop hij zijn minnares probeert te dumpen, is ronduit lachwekkend. En de vader van de inbreker lijkt alleen maar goede eigenschappen te hebben: zelfs wanneer hij wordt gediscrimineerd, blijft hij beleefd en voorkomend. Gemiste kans dat dit interessante thema niet genuanceerder is uitgewerkt.