Paul van der Gaag, je hebt veertig jaar gewerkt in omroepland. Hoe ben je daar ooit begonnen?
‘Ik was als twintiger actief in de kraakbeweging en schreef voor actiebladen zoals het anarchistische ‘De Vrije Socialist’. Hierdoor ontstond het idee om de journalistiek in te gaan, met de gedachte dat je daarmee de wereld kan verbeteren. In de jaren tachtig werkte ik als freelancer voor onder meer de VPRO. OVT ontstond in 1992 en ik kreeg een jaar later voor het eerst de kans om live achter de microfoon te gaan zitten. Vanaf een anarchistische camping in Appelscha mocht ik een uur lang presenteren. Dat was leuk, maar ook heel spannend. Ik was zo zenuwachtig dat ik dacht: dit moet ik niet vaker doen, daar kan m’n hart niet tegen. Kees Slager, geestelijk vader van het programma, wist me gelukkig over te halen.’
Op welke OVT-momenten kijk je met plezier terug?
‘Vooral het maken van documentaires in het buitenland. Voor de OVT-rubriek ‘Het spoor terug’ ben ik een keer met historicus Jaap de Moor naar India geweest, waar we een reis maakten in de voetsporen van Jacob Haafner. Hij was een soort Multatuli avant la lettre. Ik vond het geweldig om in zijn voetspoor een reis langs plekken aan de Indiase kust te maken, waar restanten van de Nederlandse aanwezigheid terug te vinden zijn.’
Wat kunnen we in jullie laatste uitzending van jou en Jos Palm verwachten?
‘We gaan het allebei hebben over iets persoonlijks. Ik wil het hebben over mijn grootvader: schrijver en journalist Anton Constandse (1899-1985). Hij heeft, voor ik er terecht kwam, ook bij de VPRO gewerkt. Hij was ook actief in Het Humanistisch Verbond en had tot op hoge leeftijd antiautoritaire ideeën die aansloegen bij jongeren in die tijd. Tot aan zijn pensioen had mijn opa op de buitenlandredactie van het Algemeen Handelsblad gewerkt. Maar hij werd pas landelijk bekend in de jaren zeventig als columnist in bladen als Vrij Nederland en De Groene, en als commentator in het radioprogramma VPRO vrijdag. Toen ik bij diezelfde omroep ging werken in 1984, wist iedereen bij de VPRO nog wie mijn opa was. Dat is nu anders, daarom wil ik graag bij mijn afscheid zijn stem nog eens op de radio te laten horen.’