Zijroute

Hoe bereiken we jonge(re) mensen met ons tv-programma? Een vraag die menig omroepbaas, regisseur of programmamaker nachtenlang bezighoudt. En als je serie dan ook nog eens gaat over een ‘blinde vlek’ op de wereldkaart – namelijk centraal-Azië, en de maatschappelijke en politieke verhoudingen tot Rusland en China van deze ‘Stannen’ – is dit helemaal een lastige puzzel.

De makers van Langs de nieuwe zijderoute, een esthetisch bloedmooie en inhoudelijk rijke serie waarin Jelle Brandt Corstius en Ruben Terlou langs Oezbekistan, Tadzjikistan, Kazachstan, Kirgistan en Pakistan reizen, doen een dappere poging. Ingrediënten: YouTube, hapklare blokjes met geinige vragen die spannende antwoorden moeten opleveren, shotjes wodka en het decor van de kroeg der kroegen: Ruk en Pluk in Amsterdam-Oost.

Wat het oplevert? Een grappig kijkje achter de schermen, dat zeker. Zo vertelt Brandt Corstius dat hij, om te ontspannen tijdens zijn werkreizen, graag lokale zwembaden bezoekt. In Japan ontdekte hij zo dat ze daar ‘hele kleine centrifuges’ hebben voor je natte zwembroek. Terlou vertelt over de gefermenteerde merriemelk die hij dronk samen met zijn chauffeur, in een ondefinieerbaar hotel in West-Kazachstan.

Natuurlijk blijft het niet alleen lichtvoetig: zoals we in de serie zelf ook zien is er van alles aan de hand in de Stannen, en daar vertellen de presentatoren ook over in deze ‘anekdotes-video’. Terlou bijvoorbeeld over het fotoportret dat hij schoot van de moeder uit Tadzjikistan die het graf van haar overleden zoon bezoekt. Brandt Corstius over een kippenboer in Kirgizië, die een maand na het interview werd vermoord door Tadzjiekse bommen.

Of er hordes jonge mensen aanslaan op de youtube-video’s? Van het antwoord op die vraag zullen de makers helaas nog lang wakker liggen.