De muziekdocumentaire One More Time With Feeling gaat van begin tot eind over de dood van Nick Caves overleden zoon Arthur, zonder dat het over zijn dood gaat. In de allereerste scène zegt Warren Ellis, violist in Caves band The Bad Seeds en mede-componist van veel van zijn nummers, dat het fatale ongeluk van Arthur Cave en zijn dood onbespreekbaar voor Nick zijn. Cave legt zelf later in de film uit dat niets wat hij over zijn zoon zou zeggen hem genoeg zou kunnen eren.
De film gaat dan ook in principe over de opnames van het album Skeleton Tree, dat voor een deel al was opgenomen toen Arthur in 2015 overleed. Nick Cave herschreef daarna een groot deel, zodat het een album werd over rouw (in toepasselijk zwart-wit). Het verdriet om Arthur, die op vijftienjarige leeftijd van een rots in Brighton viel na lsd te hebben gebruikt, zit in iedere scène.
Het trauma heeft Nick Cave naar eigen zeggen een volledig ander persoon gemaakt. Die onthechting is voelbaar in de fragmentarische liedteksten en de soms onheilspellende muziek. Er zijn vele prachtige, hartverscheurende scènes, zoals die met zijn vrouw Susie Bick die een schilderij van Arthur laat zien dat ze na zijn dood vond.
Of de film en het album rouwverwerking zijn? Nick Cave gelooft daar niet in. ‘Mensen willen dat je verlies reduceert tot een platitude op een rouwkaart zodat je het mooi weg kunt stoppen.’ Voor hem is de dood van zijn zoon een trauma en géén inspiratie. De muziek is om die reden rauw en ongepolijst gelaten. Dat werkt. Toch is het allermooiste de aftiteling waarop Arthur Cave een lied zingt, als een hartverscheurende zwanenzang.