‘Albert was een man, een échte man, een stoere kraanmachinist,’ vertelt Corrie over haar partner in de documentaire Corrie. Albert heet inmiddels Ashley, maar deze korte film gaat niet over haar. Regisseur Marieke Widlak (1993) had een vriendin wier vader ‘uit de kast kwam als vrouw’. Ze kende de moeder van haar vriendin ook goed en vroeg zich af wat zo’n grote verandering betekende voor de dynamiek in een relatie, en dan vooral voor de partner van degene in transitie. Ze besloot het uit te zoeken via een onbekend stel in een soortgelijke situatie – bij genderpoli’s ging ze op zoek. ‘Ik had direct een gigantische klik met Corrie, zij voelde zo vertrouwd. Ze vertelde van alles, maar gaf ook goed haar grenzen aan. Ik reed vanuit Rotterdam naar Gennep en het voelde alsof ik bij familie op bezoek ging.
Corrie, Albert en Ashley
In ‘Corrie’ ligt de focus op de partner van iemand die in transitie is. Regisseur Marieke Widlak vertelt waarom ze juist deze keuze maakte.
Zowel Corrie als Ashley hadden hun redenen om mee te werken aan Widlaks film: ‘Corrie vertelde dat ze veel lompe vragen kreeg, “die je toch ook niet aan heterostellen stelt” en dat ze hoopte dat ze na deze film nooit meer dat soort vragen hoefde te beantwoorden. En Ashley zei: “Ik ben nog niet uit de kast en ik ben niet iemand die dit aan de grote klok hangt, terwijl ik dat wel zo eerlijk vind naar mezelf. Als ik meedoe aan deze film, weet gelijk iedereen hoe het zit.” Ik vond dat allebei heel mooie redenen.’
De ‘lompe vragen’ worden in deze film wel gesteld, maar niet door nieuwsgierige buitenstaanders: het is Corries beste vriendin Jet die zich afvraagt hoe haar heteroseksuele vriendin straks omgaat met seks binnen haar veranderde relatie. ‘Je kan die vragen plat vinden, maar ik vond dat niet,’ zegt Widlak. ‘Ik dacht: dit is iets heel wezenlijks en het is heel logisch dat een beste vriendin er vragen over heeft. Corrie moet rouwen om het lichaam waar ze verliefd op is geworden.
‘Corry en Ashley wonen in Limburg, daar is nul representatie, ze zoeken alles zelf uit,’ zegt Widlak. ‘Er zijn geen rolmodellen en daar verdiepen zij zich ook niet in, ze beleven het helemaal vanuit zichzelf. Ik vond dat heel verfrissend.’ Het alledaagse karakter van Widlaks film maakt dit verhaal inderdaad origineel en trekt het uit een paradijsvogelhokje .