Zestien procent van alle personages in Nederlandse prentenboeken is van kleur. Hoewel dit percentage in het afgelopen decennium is gestegen, spreekt Stichting Lezen nog altijd van ‘onderrepresentatie’ in kinderboeken. Iemand die hier al vijftien jaar verandering in probeert te brengen, is de Haagse illustrator Mylo Freeman (1959).
Freeman, die meer dan zestig prentenboeken op haar naam heeft staan, vindt dat er in de afgelopen paar jaar heel veel is veranderd is op het gebied van diversiteit. Freeman: ‘Sinds de dood van George Floyd en de Black Lives Matter-protesten in 2020 gaat er in alle gelederen meer aandacht uit naar inclusie. Ik las onlangs dat de Efteling nu ook bruine feeën in het park wil plaatsen.’
Freeman werd in 2006 wakker geschud, toen ze hoorde dat op de school van haar kinderen een Surinaams meisje de rol van prinses had geweigerd in een toneelstuk, omdat er volgens haar alleen maar witte prinsessen bestaan. Freeman: ‘Dat kwam als een donderslag bij heldere hemel bij me binnen. Omdat ik zelf donker ben, had het nog een extra lading. Maar gek genoeg had ik er tot dan toe nog nooit bij stilgestaan.’
Freeman besloot een verhaal te schrijven over een zwarte prinses en kwam toen een foto tegen van een Congolees meisje met zogeheten bolletjeshaar: zo werd Arabella, een zwart meisje met een sterke wil, geboren. Intussen zijn er veertien prentenboeken, een poppenserie en een theatervoorstelling over haar verschenen. En Arabella is wereldwijd geliefd; Freeman ontvangt regelmatig berichten, foto’s en tekeningen van jonge fans uit de Verenigde Staten, Brazilië, Nigeria en Zuid-Afrika.
Een mijlpaal voor de oud-student van de Gerrit Rietveld Academie is een nieuwe tentoonstelling in Kunsthal Rotterdam, waar Arabella tot leven komt en kinderen op een speelse wijze op zoek kunnen gaan naar haar kroontje. Freeman noemt het initiatief een gigantische eer: ‘Ook omdat ik als kind altijd naar musea ging en ik mijn kinderen vaak heb meegenomen. Daarnaast vind ik het bijzonder dat de tentoonstelling is te zien in een stad als Rotterdam, die zo divers is. Hierdoor heb ik het gevoel dat alles op z’n plek valt.’