Hij zou vorige maand tachtig zijn geworden. Vreemd idee. In muziekdocumentaire Jimi Hendrix: The Guitar Hero van John Brewer uit 2010 haalt een keur aan (sixties)-rockhelden (onder anderen Eric Burdon, Mick Taylor, Eric Clapton, Stephen Stills, Lemmy Kilmister) herinneringen op aan wat misschien wel de wildste rockmuzikant van zijn tijd was. Verteller is adept Slash van Guns ’N Roses.
Aan mooie anekdotes geen gebrek; over vader Hendrix die zijn zoon sloeg wanneer die linkshandig gitaar speelde; over ‘All along the Watchtower’ (ja, die slide-solo ging met een aansteker); over Hendrix’ enorme handen (Kilmister: ‘handen als tarantula’s, hij had zakkenroller moeten worden’).
Wat de film nog eens duidelijk maakt: De drugs verslindende gitaargod Hendrix was vooral ook een showman en een begenadigd marketeer. Was onvermoeibaar ook: in de vier jaar dat zijn carrière duurde gaf hij zeshonderd concerten en bracht hij vier platen uit.
En toen ineens was het dus voorbij. Vanzelf komt de vraag op hoe het zou zijn gelopen, had Hendrix die overdosis slaappillen niet geslikt. Dat hij anno 2022 net als zijn voorbeeld Dylan nog immer de wereld zou bereizen om podia te beklimmen, lijkt op een of andere manier onwaarschijnlijk. Maar aanwijzingen genoeg dat hij niet die wilde gitaartovenaar zou zijn gebleven. Hendrix had zijn bekomst van telkens weer ‘Purple Haze’ en ‘Foxy Lady’. Er waren plannen om met Miles Davis de studio in te gaan. Hij wilde net als Beethoven symfonieën schrijven, zegt broer Leon, ‘met duizend violen en duizend cello’s en hoorns, hij wilde dirigeren.’ Lemmy Kilmister: ‘Hij had altijd plannen een bigband met twintig gitaristen en vijf drummers.’ Grinnikend: ‘It would have been fucking horrendous.’