VPRO Gids 51

17 december t/m 23 december
Pagina 58 - ‘Blitse snobs’

Blitse snobs

Rick de Gier ,

Rond 1980 was de Londense club Blitz de culturele ‘place to be’.

Blitz Kids Chris Sullivan en Stephen Jones

Toen David Bowie ooit door een fan werd gevraagd welke gebeurtenis hem in zijn carrière het meest was bijgebleven, gaf de zanger een verrassend antwoord. Hij vertelde over de opnames van de videoclip bij het nummer ‘Ashes to Ashes’ – anno 1980 de duurste clip ooit gemaakt. De opnames vonden plaats op een strand, en Bowie was gekleed in een clownskostuum. Naar eigen zeggen voelde hij zich op dat moment een hele ster. Op zeker moment liep een oude man met een hond voorbij, die geen idee leek te hebben dat hij de opnames verstoorde. De regisseur sprak hem geïrriteerd aan, wijzend naar Bowie: ‘Zeg, weet u wel wie dit is?’ De wandelaar wierp een kritische blik op de zanger en zei: ‘Ja hoor, dat weet ik wel. Een of andere cunt in een clownspak.’

Bowie, later tegen de fan: ‘Dat was een heel belangrijk moment voor me. Het zette me weer met beide benen op de grond, liet me beseffen dat ik inderdaad maar een cunt in een clownspak ben. Ik moet nog vaak aan die oude kerel denken.’

Deze anekdote vormt een mooie bijsluiter bij de Britse documentaire Blitzed! uit 2020, die bij de NPO wordt uitgezonden als Club Blitz en de stijliconen van de jaren 80. De film blikt liefdevol terug op het korte maar krachtige bestaan van de Londense club Blitz, waar tussen 1979 en 1981 flamboyante types als Boy George, Steve Strange (Visage) en Gary Kemp (Spandau Ballet) kwamen dansen op stemmige synthesizermuziek. Een handjevol van deze ultrahippe ‘Blitz Kids’ werd destijds door Bowie gevraagd te figureren in die ‘Ashes to Ashes’-clip. In de film vertellen de uitverkorenen dat ze naast hun schoenen liepen van trots. Begrijpelijk, want in het Blitz-universum was Bowie zo’n beetje God; het hele idee voor de club was ooit ontstaan op een studentenfeestje met een Bowie-thema.

De manier waarop de voormalige Blitz Kids nu terugblikken op hun glory days wekt wel een beetje de indruk dat ze een onuitstaanbaar stelletje snobs moeten zijn geweest. In die zin was het misschien niet verkeerd geweest als ze die dag op het strand allemáál een aanvaring hadden gehad met die hondenuitlater.

Anderzijds maakt de film wel duidelijk dat het inderdaad een bijzondere plek moet zijn geweest, die Blitz. Een plek die niet alleen werd gekenmerkt door pretenties, maar ook door serieus talent en een toen nog zeldzame tolerantie voor alles wat queer, exotisch of anderszins onconventioneel was. En die synthpop die in latere decennia veelvuldig werd bespot? Die klinkt bij nader inzien hartstikke lekker.