Gevraagd naar hoe hij zich nou voelde, als zwarte jongen in Ierland, antwoordde hij: ‘als een pint of Guinness.’ In Phil Lynott: Songs for While I’m Away wordt het levensverhaal verteld van Phil Lynott (1949-1986), de leadzanger/bassist van hardrockband Thin Lizzy. Lynott, zoon van een Ierse moeder en een vader uit Brits-Guyana, was in de jaren zeventig Ierlands eerste grote rockster.
Thin Lizzy was een onversneden hardrockband, maar als de film iets duidelijk maakt, dan toch dat Lynott misschien ook wel een beetje verdwaald was in die wereld. Want in die woest ogende man met die enorme bos kroeshaar die op het podium de snaren van zijn zwarte Fender Precision bas ranselde, school een onvervalste crooner. Lynott was ook een begenadigd schrijver van goed in het gehoor liggende popliedjes, van oorwurmen als ‘Dancing in the Moonlight’ en ‘Old Town’ en, Lizzy’s grootste hit, in 1976, ‘The Boys are Back in Town’.
Nou ja, ‘grootste’ is niet helemaal juist. Vier jaar eerder, Thin Lizzy was nog onbekend, verscheen ‘Whiskey in the Jar’: Lizzy’s uitvoering van een eeuwenoude Ierse folksong. De band speelde het tijdens repetities en soundchecks, als een geintje. De platenmaatschappij echter zag hitpotentie, en dus werd het de single, tegen de zin van de bandleden in (gitarist Eric Bell: ‘You want us to record a Irish folk song? We left Ireland to get away from this music!’).
Zeventien weken stond het bovenaan de Ierse hitlijsten. Ook in Engeland en elders in Europa was het een grote hit. Waar ze nadien ook kwamen, altijd weer schreeuwde het publiek om dat ene nummer dat Lynnot niet zelf schreef. Een bitterzoet succes, blijkt ook uit de woorden van collega-muzikant/vriend Brush Shiels: ‘Phil probably spend the rest of his life trying not to play it.’