Walter Santesso speelt in de film La Dolce Vita uit 1960 een nieuwsfotograaf genaamd Paparazzo. Sindsdien gebruiken we die term voor opdringerige fotografen die ongevraagd beroemdheden op de foto zetten. Filmsterren, fotomodellen, politici, leden van het koninklijk huis en beroemde sporters hebben altijd paparazzi achter zich aan gehad, met als verdrietig dieptepunt de dodelijke aanrijding van Lady Diana in Parijs, terwijl ze op de vlucht was voor fotografen.
Maar de hoogtijdagen van de paparazzicultuur waren rond het jaar 2000. In Amerika concurreerden showbizzbladen als US Weekly en People elkaar de tent uit. Ze merkten dat foto’s van iemand als Jennifer Aniston die de hond uitliet of benzine tankte veel meer tijdschriften verkochten dan gelikte plaatjes van sterren op de rode loper. Fotografen hadden er geen problemen mee om urenlang met een telelens tussen de vuilnisbakken verstopt te zitten; ze verdienden duizenden tot soms wel honderdduizenden dollars per foto.
Toen niet veel later het internet opkwam konden bezoekers van roddelblogs geen genoeg krijgen van ‘wilde’ vrouwen zoals Paris Hilton of Lindsay Lohan die dronken uit de club kwamen rollen. Beroemdheden moesten de fotografen soms letterlijk van zich afslaan, al werden paparazzi ook regelmatig getipt door de mensen zelf, die lieten weten waar ze uithingen.
Tegenwoordig is er zeker nog geld te verdienen met een foto van een ster die zwanger is of juist in scheiding ligt. Maar de paparazzi hebben concurrentie gekregen van alle andere mensen op straat. Met een smartphone kan iedereen stiekem beroemdheden in het wild filmen en de beelden doorsturen naar de beruchte juicekanalen.
Vanavond in ZDF History een documentaire over de paparazzi en hun slachtoffers, aan de hand van beroemde foto’s uit de geschiedenis. Zowel fotografen als de beroemdheden waar ze op jagen komen aan het woord.