‘We zijn vrienden sinds 1985, maar hij kent me niet. Ik draai zijn platen elke dag.’
In de documentaire Springsteen & I worden persoonlijke verhalen van bewonderaars afgewisseld met niet eerder vertoonde filmbeelden.
De filmpjes, gemaakt van en door Springsteen-fans, bevatten soms uitsluitend een omschrijving van The Boss in een paar woorden. Springsteen is ‘Leidenschaft, Sehnsucht, Freiheit’, is ‘power, togetherness, hardworking’.
Soms is er een langer, persoonlijk verhaal, zoals van de jongen die twee kaartjes kocht voor een concert en daags tevoren door zijn vriendin (geen groot fan waarschijnlijk) werd gedumpt. Uit pure wanhoop, en van de nood een deugd makend, knutselde hij een bord met de tekst: ‘mijn vriendin heeft het gisteren uitgemaakt’, waarna hij door Springsteen op het podium werd gehesen en zowaar een knuffel kreeg: weg verdriet.
Hij was de enige niet die gekkigheid uithaalde om zo een podiummomentje te verdienen, blijkt uit het verhaal van de Elvis-imitator die in zijn witte glitter-outfit samen met Springsteen ‘All Shook Up’ en ‘Blue Suede Shoes’ mocht zingen.
De fans vertellen over hun (podium)ervaringen en aansluitend zien we videobeelden van het bewuste moment, zoals van de meisjes die ooit even mochten dansen met hun geblokte held: daar deed The Boss niet moeilijk over, wordt in de film duidelijk (het vormde wellicht onderdeel van de show).
Terugkerend thema is de automobiel. Springsteen luister je bij voorkeur on the road, desnoods ten koste van anderen, blijkt uit het verhaal van de moeder die in haar auto uitsluitend Springsteen draait: als haar kinderen dat verschrikkelijk vinden, is dat jammer maar helaas.
De mooiste herinnering misschien is die van de jonge straatmuzikant die ineens Springsteen voor zich ziet opduiken. Samen zingen ze ‘I’m on Fire’ en ‘Dancing in the Dark’.
‘Hij is one of us,’ zegt de (inmiddels oude) man ontroerd: ‘na al dat succes, een working class hero, nog steeds.’