Wil je een hit? Bel Nile! Nile is de koning van de dance classics! Zo klonk het in de jaren zeventig en tachtig. ‘Nile Rodgers, gitarist, producent, en met bassist Bernard Edwards de drijvende kracht achter de band Chic, die megahits had met ‘Le Freak’ en ‘I want your love’, de man ook achter Sister Sledge (‘We are family’, ‘Lost in Music’). In het discotijdperk schreef en produceerde Rodgers hits aan de lopende band.
Nooit had Diana Ross meer succes dan met het door Rodgers geproduceerde (en deels geschreven) album Diana, met de hits ‘I’m coming out’ en ‘Upside down’. Nooit verkocht Duran Duran meer singles dan van ‘The Reflex’ en ‘The Wild Boys’. Het door Rodgers geproduceerde Like a Virgin maakte Madonna tot wereldster. David Bowies doorbraak naar het grote publiek kwam met het door Rodgers geproduceerde Let’s Dance.
Nile Rodgers was een hitmachine, maar waar zat ’m dat nou in? De documentaire Secrets of a Hitmaker (Marjory Dejardin, 2015) geeft geen duidelijk antwoord. Hij houdt het simpel, en altijd ‘in the groove’, zegt zanger Simon le Bon van Duran Duran. Zit misschien iets in, maar een bruikbare receptuur voor ambitieuze navolgers is natuurlijk anders. Een geweldige gitarist, zegt iemand. Tja. Zijn Fender Stratocaster (bijnaam: de ‘Hitmaker’) klopte helemaal niet. De body was veel te licht, en body en hals hoorden niet bij elkaar. Dat kraakheldere slaggitaartje was een happy accident, aldus Rodgers zelf. Mooi verhaal, maar die gitaarsound is eenvoudig te kopiëren.
Misschien moeten we de verklaring voor Rodgers’ hits heel ergens anders zoeken. Wie wil weten hoe je een zakelijke mail moet schrijven doet er goed aan de liedjes van Nile Rodgers te bestuderen, meent tekstschrijver-taalkundige Eric Tiggeler. Want Rodgers had iets speciaals ontdekt. Waar de meeste popliedjes een standaard structuur hebben: intro, couplet, refrein, daar draaide Rodgers het om: begin met het refrein! Aaahh, freak out! (Chic), We are family! (Sister Sledge), The-the-the Reflex! (Duran Duran), I’m coming out! (Diana Ross), Let’s Dance (Bowie): allemaal vallen ze binnen met het refrein.
Je moet direct tot de kern komen, dan heb je de luisteraar gelijk bij de strot, schrijft Tiggeler. Of de lezer dus, want of het nu om een popliedje gaat of om een wervingscampagne voor diervriendelijke shampoo, het principe blijft hetzelfde: ‘de Rodgersformule werkt!’