Billy weet al op zijn zevende dat hij op jongens valt. op de Brighton Pride, verkleed als zijn favoriete artiest Lady Gaga, wordt hij door filmmaker Mel Brooks benaderd, of ze een documentaire over hem mag maken. Billy krijgt een camera (en instructies voor het apparaat) mee en Brooks komt af en toe langs voor een interview.
Het resultaat hiervan is My Gay Life (nu herhaald in het kader van de Pride Week), een documentaire over het bewogen leven van een jonge homo in een arbeidersgezin in Engeland. Uitdagingen zijn er genoeg, van zijn allereerste vriendje tot het uit de kast komen op school. De grootste horde die hij moet nemen is echter thuis. In eerste instantie zegt zijn vader hem vooral nog te jong te vinden, ‘om deze beslissing te nemen’. Ook is hij bezorgd dat Jimmy wordt afgetuigd als hij verkleed over straat gaat. Maar het probleem blijkt dieper te liggen, als hij zichzelf glimlachend een homofoob noemt. Nu is Jimmy’s vader geen archetypische, schuimbekkende homohater, maar een rustige, simpele man, die zich niet in homo’s kan verplaatsen, zich niet tot ze kan verhouden en geen behoefte voelt daar verandering in aan te brengen.
Gelukkig voor Jimmy steunt zijn moeder hem wel onvoorwaardelijk. ‘Toen ik je veertien jaar geleden ter wereld bracht had ik dit nooit verwacht,’ grinnikt ze, terwijl ze met eyeliner een hartje op zijn lippen tekent, als onderdeel van een Lady Gaga-outfit.
Die verdeeldheid maakt My Gay Life een portret van een familie die langzaam uit elkaar scheurt. En alhoewel het verhaal zich rond deze drie mensen afspeelt, is hun conflict symbolisch voor de lange weg die de maatschappij nog af heeft te leggen, richting acceptatie van queer mensen. Het idee dat seksuele geaardheid een keuze is en je liever niet moet afwijken van de heteronorm is nog steeds hardnekkig en de gevolgen desastreus. Billy haalt zijn doorzettingsvermogen uit de woorden van zijn idool Lady Gaga: ‘Don't you ever let a soul in the world tell you that you can't be exactly who you are.’