Poët et Chanson

‘Een evenwichtskunstenaar, fanatiek op zoek naar de zin van een onzinnig bestaan,’ zo werd beeldend kunstenaar Pieter Laurens Mol in 1999 getypeerd door De Groene Amsterdammer. Mol (Breda, 1946) studeerde fotografie aan de Academie voor Beeldende Kunsten St. Joost in Breda en ontwikkelde zich tot een internationaal vermaard kunstenaar. Zijn poëtische, ontregelende werk werd tentoongesteld van Basel tot Melbourne en het MoMA in New York heeft werk van Mol in zijn vaste collectie. 

Vannacht is Mol te gast in Nooit meer slapen ter gelegenheid van de tentoonstelling Pieter Laurens Mol – Nachtvlucht. Een ode aan de duisternis die tot 13 november te zien is in het Stedelijk Museum Breda. De kleur zwart staat centraal in die tentoonstelling, met een werk als The Black Sun Sets, een duistere zonsondergang met zwarte zon geschilderd in salpeter en zwavel. Of het werk Studie voor zwarte gaten met de Spaanse woorden Desilusión, Confusión, Pesimismo en Descontento, waarin alle o’s vervangen zijn door zwarte gaten, die de kijker lijken op te zuigen. De expositie is opgebouwd in zes thematische ensembles, die uitmonden in het ensemble Geboorte van de kleur, over de wedergeboorte die volgt op de duisternis. Want Mols werk is niet alleen maar somber, ook humor speelt een rol in zijn veelzijdige oeuvre.

Zo maakte hij een variant op het etiket van een champagnefles van Moët et Chandon waarin hij die naam verving door de woorden Poët et Chanson. Zulke speelsheid is typisch voor het veelzijdige werk van Mol, dat alle vormen omspant: fotografie, schilderkunst, sculptuur, installatie. Bekend is de surrealistische fotoserie waarin Mol de wetten van de zwaartekracht in de war stuurt, met een man die lijkt te zweven of een tafel die lijkt om te vallen. De tentoonstelling in Breda gaat gepaard met projecten waarin jonge kunstenaars zich laten inspireren door de onderzoekende, experimenterende en ambachtelijke houding van Mol. ‘Het is aarzelend aftasten en vooral goed luisteren waar het werk zelf om vraagt,’ zei Mol als jonge kunstenaar bij een tentoonstelling van zijn werk in het Stedelijk Museum Amsterdam in 1977. ‘Het wezen van het kunstwerk kanaliseert zichzelf.’