Huil, smeek, krijs, juich, ijl, grom en bewonder

Van eerst een beetje opwarmen was geen sprake, die dertigste maart 1985 in de Carrier Dome in Syracuse, New York. ‘Hello, Syracuse, and the world. My name is Prince and I’ve come to play with you,’ klinkt het vanuit de duisternis, en daarna barst het los met ‘Let’s go crazy’, gespeeld met een intensiteit alsof het niet een eerste nummer maar de toegift betrof.

Het concert zou een mythische status krijgen, is wel het beste concert genoemd dat Prince ooit gaf en werd live uitgezonden over de hele wereld via een satellietverbinding, destijds een primeur. Het concert, dat nu voor het eerst (digitaal gerestaureerd) is uitgebracht, moest de bekroning vormen van de Purple Rain-Tour, van het succes van het gelijknamige album en de film die Prince’ definitieve doorbraak betekenden. ‘Het was een van de krachtigste concerten die ik ooit bijwoonde’ zei Prince er later zelf over, en toenmalig bassist Brown Mark: ‘Ik heb veel concerten meegemaakt, maar zoiets heb ik nooit in mijn leven gezien.’ Ze spraken erover alsof zij het niet zelf waren geweest die speelden.

Dat het zo bijzonder was had ook te maken met die live satellietuitzending, vertelde gitarist Wendy Melvoin onlangs. De band stond onder hoogspanning. Het moest nog strakker dan normaal, voor experimenten was geen plaats, de druk om geen fouten te maken lag nog hoger dan anders. Zo ook het tempo. De band dendert in sneltreinvaart door de hits, Prince bespeelt het publiek, doet op zijn plateauzolen de krankzinnigste danspasjes, schreeuwt en krijst de blues, leidt de band door ingewikkelde stukken.

En dan tot slot is er die bijna twintig minuten durende uitvoering van ‘Purple Rain’. Wat daarvan te zeggen: gezegend zij die erbij waren. Het intro duurt ruim drie minuten, dan verschijnt Prince en zingt hij die eerste regels. ‘Let the Lord guide you through the purple rain,’ krijst hij vlak voordat hij aan een laatste gitaarsolo begint. En misschien doelde hij daarmee ook wel een beetje op zichzelf, op Prince de gitaargod. Had hij in zijn leven geen noot gezongen en nooit een liedje geschreven, dan was hij de geschiedenis in gegaan als een van de beste blues(rock)gitaristen ooit. Ruim zes minuten duurt de solo. De witte gitaar huilt en smeekt, krijst en fluistert, juicht, ijlt, gromt. Het is ‘een buitenaardse mix van James Brown, Jimi Hendrix, Marvin Gaye, Sly Stone, Little Richard, Duke Ellington en Charlie Chaplin,’ zoals bewonderaar Miles Davis hem ooit treffend kenschetste.

Vele hoogtepunten zouden volgen, een lange carrière vol hits en klassieke albums, maar toch, die lenteavond daar in Syracuse, daar was echt iets aan de hand.