Adelheid Roosen (1958) is theatermaker, actrice en een van de grandes dames van het Nederlandse theater. Vanaf begin jaren tachtig speelde ze in zeventien theaterproducties, waaronder de solovoorstellingen Van top tot teen trillen en Tergend langzaam wakker worden.
In navolging van de Vaginamonologen, waar ze zelf in 2001 in meespeelde, regisseerde ze van 2003 tot 2007 de Gesluierde monologen. Drie Turkse actrices speelden twaalf monologen, op basis van door Roosen geïnterviewde moslima’s. De voorstelling was een groot succes en is in vier talen gespeeld in Berlijn, Ankara, New York, Yale, Boston en Avignon. ‘Ragfijne openhartigheid over het allerintiemste,’ schreef de Theaterkrant, die vijf sterren uitdeelde. De Franstalige variant Monologues Voilés speelde met een Belgische cast in Brussel, Frankrijk, Zwitserland en Canada.
In 2012 bedacht Roosen het concept Wijksafari, waarbij lokale bewoners meespelen in theater op locatie. De eerste editie vond plaats in Slotermeer, waarna verschillende locaties in Amsterdam en Utrecht volgden, tot een AZC-editie in 2018.
Ze schreef, regisseerde en speelde een Yarden-commercial waarin ze op theatrale wijze ervoor pleit de dood bespreekbaar te maken. Voor haar optreden won ze een Loden Leeuw (voor de meest irritante reclamespot).
Samen met Hugo Borst maakte ze in 2018 een serie over dementie: In de Leeuwenhoek, die zich afspeelde in het gelijknamige verpleegtehuis in Rotterdam. Twee jaar later volgde Thuis op Zuid over hetzelfde thema en in mei begon Roosen en Borst, waarin de nadruk ligt op dementie en afscheid nemen.
Begin dit jaar deed ze mee aan de Valentijnsspecial van het televisiedatingprogramma First Dates, waarbij ze werd gekoppeld aan techniekdocent Frans. Ze maakte indruk door haar openhartigheid. Zo zei ze op zoek te zijn naar een man die van tantra en zoenen houdt en die haar hoofd wil vasthouden, want daar is ze gek op. ‘Hij mocht kaal, gehandicapt of een roker zijn (of allemaal tegelijkertijd), een hond hebben – graag zelfs! – maar niet verwachten dat ik voor hem ga koken.’ Met Frans werd het helaas niets.