Zelf ga ik niet naar Tenerife, maar de reiziger naast mij misschien wel. Die zoekt inmiddels verder naar hoteldeals. Ik zit ernaast als een spion en kan de drang om te willen weten wat medereizigers luisteren, lezen of typen niet bedwingen. Voor mij is het bijvoorbeeld ideaal dat de ING-app feloranje is. Zo kun je vanuit je ooghoek al zien of de reiziger naast je zijn bankrekening bekijkt. Dagelijks trekken werkmails, de populairste series van het moment en complexe Excelsheets aan mijn netvlies voorbij.
Meegluren
Kwart over drie in de sprinter naar Weesp, en ik kijk naar Airbnb-huisjes in Tenerife.
Meestal ben ik niet de enige gluurder. Er zijn er meer zoals ik. Gretige gluurders, die meekijken en meelezen op laptops en telefoons, hopend op bedrijfsgeheimen of liefdesbrieven. Hoe kan het ook anders als je van een generatie bent die vroeger zo vaak samen achter het internet zat? Eens per week ging ik met een vriendje rechtstreeks vanuit de basisschool naar huis om te vragen: ‘Mama, mogen wij computeren?’ Door die gezamenlijke uitjes naar spele.nl en clipjes.nl voelde het alsof het internet uit hooguit tien websites bestond.
Nu we leven in een wereld vol geïndividualiseerde internetervaringen is het ontluisterend om te zien welke websites de ander bezoekt. Ik stel voor dat de NS per treinstel één wagon beschikbaar stelt voor openbaar meegluren. Daar mag je schaamteloos bij elkaar kijken, suggesties doen (‘hey, je bent de bijlage vergeten bij die e-mail’) en, als het nodig is, anderen een hart onder de riem steken (‘jammer dat dit je saldo is, maar ik heb nog een Balisto-reep in mijn tas die je mag hebben’). Collectief computeren is het tegengif voor nepnieuwsfuiken en gefragmenteerde gemeenschappen.
Lezers van deze gids mogen mij in het openbaar vervoer voortaan vragen of ze mee kunnen kijken op mijn scherm. Soms luister ik alleen muziek. In dat geval mag u best met één oortje in meeluisteren.