VPRO Podcastgids: van politieke gevangene tot mompelcast

544 dagen. Zo lang duurde het tot Jason Rezaian zijn vrijheid weer terug had. De Iraans-Amerikaanse correspondent voor The Washington Post werd in 2016 samen met zijn vrouw opgepakt en opgesloten in een smerige isolatiecel. Dagelijks werd hij verhoord, want het Iraanse regime dacht dat hij een spion voor de CIA was.

Rezaian vertelt zelf het hele verhaal in deze aangrijpende nieuwe podcast. Dat doet hij vaak aanstekelijk en vol humor, al zat hij in een afschuwelijke situatie. Ook zijn vrouw, zijn moeder en iedereen die al die tijd zijn uiterste best deed om hem vrij te krijgen, komen aan het woord. Want er moest een geraffineerd diplomatiek spel gespeeld worden, met op de achtergrond de nucleaire onderhandelingen met het Iraanse regime.

Hoe het afliep weten we dus al, maar wat daar allemaal voor nodig was, leer je in dit meeslepende verhaal.

544 Days is (voorlopig) alleen te beluisteren via Spotify.

Zelfs als je een doorgewinterde podcastluisteraar bent, kun je totaal overrompeld worden door iets wat je nog nooit eerder hebt gehoord. Dat gebeurde met Bad Bad Thing, een podcast waarbij je letterlijk je adem inhoudt.

Dat komt omdat de maker, Barbara Schroeder, uniek audiomateriaal mocht gebruiken om een intens tragisch verhaal te vertellen. We horen een vrouw die zichzelf heeft opgenomen op momenten van de diepst mogelijke wanhoop. Jennair is erachter gekomen dat haar man Mark een affaire heeft, en ze is er zo kapot van dat ze nauwelijks nog kan functioneren. Ze filmde zichzelf terwijl ze bijna stikt van verdriet.

Het is bijna niet om aan te horen, maar toch blijf je ademloos luisteren. Vooral als je hoort wat er daarna gebeurde. Want Jennair zou eerst de vrouw met wie Mark een affaire had neerschieten en daarna zichzelf. Daaraan gingen weken vooraf waarin ze obsessief op zoek ging naar bewijs.

Mark is de enige overlevende en hij gaf de makers van deze podcast toestemming de opnames van Jennair te gebruiken. Dat had tot een hele foute podcast kunnen leiden, maar dat is niet gebeurd.

Robin, Niek en Jos zijn drie vrienden, dertigers waarschijnlijk, die in Arnhem wonen. Hun levens zijn niet extreem interessant en ze maken ook niet heel veel mee. Bovendien heeft de podcast waarin ze de hoofdrolspelers zijn, geen plot.

Maar vergis je niet: Martin Rombouts, Jozien Wijkhuijs en Dennis Gaens hebben jaren aan deze podcast gewerkt. Ze wilden iets maken wat er nog niet was, en experimenteren erop los met hun personages, (gebrek aan) vertelstructuur en geluidsontwerp. Mumblecast, noemen dat makers dit, naar het genre mumblecore dat in de film al bestaat.

En wat blijkt: ook zonder plot raak je gehecht aan de personages, word je meegenomen in hun levens en wil je – ironisch genoeg – toch weten hoe het afloopt.

Het internet is over het algemeen leuk – zo tippen wij je in VPRO Koos natuurlijk elke dag de leukste vondsten van het internet – maar cyberpesten, exposen, nepaccounts aanmaken en het doorsturen van intieme foto's maken het internet met name voor jonge mensen een minder aangename en soms zelfs gevaarlijke plek.

Eef Hilgers, die je misschien kent van de BNN-documentaire SHAME/FAME, is niet onbekend in het genre van cyberpesten. SHAME/FAME gaat over volwassenen die andere internetgebruikers namen en shamen. In Pixelshit, die uit zes afleveringen bestaat, bespreekt maker Eef Hilgers jongeren die online in de shit zijn gekomen.

Hilgers' tip? Luister de podcast met kinderen die je kent en bespreek de situaties uit de verhalen.

De doodenge Belg Marc Dutroux schokte in 1996 de wereld met de ontvoering, opsluiting en verkrachting van zes jonge meisjes, van wie er vier het niet overleefden. Wat is de impact geweest van de zaak-Dutroux op onze samenleving?

Daarover gaat De schaduw van Dutroux, een nieuwe podcast van NRC en De Standaard. In de eerste aflevering maken we kennis met de twee presentatoren Gabriella Adèr en Anouk van Kampen: allebei Nederlandse journalisten die nu (deels) in België wonen. Ten tijde van Dutroux waren ze kinderen, toch staat de gruwelijke zaak ze nog helder voor de geest. Opeens voelden ze een angst voor kinderlokkers, en kelders waren voortaan verdacht.

Maar wat deed de zaak Dutroux met de Belgische samenleving? We horen over de Witte Mars, waarmee het Belgische volk hun woede uitte over de onveiligheid van hun kinderen. Het denken over wat je je kind wel en niet zonder ouderlijk toezicht kon laten doen, veranderde ingrijpend door Dutroux. Dat blijkt uit boeiende gesprekken met Vlaamse ouders en kinderen en met – ja hoor, daar is-ie weer – Vlaanderens bekendste psychiater Dirk De Wachter. Door Dutroux ging er een zorgeloosheid verloren, maar tegelijkertijd is het goed geweest dat er eindelijk oog kwam voor kinderverdwijningen en voor seksueel misbruik.