Compleet herschreven scripts, logistieke nachtmerries en grote studiobazen die zomaar de stekker uit een project kunnen trekken. De nostalgische documentaireserie The Movies That Made Us geeft een kijkje achter de schermen bij iconische blockbusters uit Hollywood. Hoe kwamen de populaire kaskrakers Dirty Dancing (1987) en Die Hard (1988) bijvoorbeeld tot stand? En tegen welke problemen liepen regisseurs Emile Ardolino en John McTiernan allemaal aan?
Na het succes van het eerste seizoen lanceerde Netflix deze zomer een vervolg, met vier op zichzelf staande afleveringen over Back to the Future (1985), Pretty Woman (1990), Jurassic Park (1993) en Forrest Gump (1994). Een waarschuwing vooraf: de melige toon van de voice-over en het razende tempo waarmee de films worden besproken zal niet ieders smaak zijn. Maar voor wie enigszins geïnteresseerd is in het maakproces achter deze invloedrijke Hollywoodfilms en zich kan overgeven aan de humoristische insteek van de serie, is The Movies That Made Us zowel inzichtelijk als vermakelijk.
Wist je bijvoorbeeld dat Marty McFly uit Back to the Future in eerste instantie door iemand anders dan Michael J. Fox werd gespeeld? Acteur Eric Stolz stond maar liefst zes weken op de set voordat werd besloten dat hij toch niet geschikt was voor de rol. Het grootste probleem: de serieuze Stolz was niet grappig genoeg. Omdat Fox contractueel gebonden was aan de sitcom Family Ties en daar overdag opnames voor had, moest hij de lastminuteklus Back to the Future in de avonduren doen. Van slapen kwam dan ook weinig terecht.
Hoewel voornamelijk de onzichtbare krachten achter een film aan het woord zijn – van casting agents tot producenten – wist Netflix hoofdrolspeler Sam Neill te strikken voor de aflevering over Jurassic Park. Omdat de dinosauriërs later toegevoegd werden met baanbrekende computeranimatie, moesten Neill en de andere acteurs op de set doen alsof ze de prehistorische wezens zagen. Neill vroeg of iemand een geluid kon maken waar ze op konden reageren. ‘Niemand minder dan regisseur Steven Spielberg stond vervolgens te brullen achter de camera,’ vertelt Neill gniffelend. En wanneer de personages voor het eerst dinosauriërs zien, zet Neill op verzoek van Spielberg zijn zonnebril af. Een inmiddels iconisch moment. Neill zelf: ‘Maar je zet natuurlijk niet je bril af om iets beter te zien. Dat is belachelijk.’