Nieuwe serie op Netflix: I Am Not Okay With This

Op het oog is de zeventienjarige Syd (aanstormend talent Sophia Lillis, bekend van de It-films) een doodgewone puber op een doodgewone school in een doodgewoon Amerikaans stadje. In haar persoonlijke leven wil het niet zo vlotten: haar beste vriendin ruilt haar in voor een patserige bink, de relatie met haar moeder bevindt zich na de zelfmoord van haar vader op een ijzig dieptepunt, en dan kampt Syd ook nog met oncontroleerbare woedeaanvallen. Een docent moedigt haar daarom aan om die woede om te zetten in woorden, in een dagboek.

Maar ook dat lijkt niet de kanaliserende werking te hebben die Syd zo hard nodig heeft (‘Dear diary, go fuck yourself!’). En dan blijkt er iets vreemds met haar aan de hand te zijn: na een hevige woedeaanval ontstaan er plots scheuren in de muur. Deze ‘superkrachten’ lijken vooral naar boven te komen als ze zich (extreem) boos maakt. Kwestie van tijd, dus, voordat er slachtoffers gaan vallen. En zo lijkt die ‘doodgewone puber’ ineens toch niet meer zo doodgewoon.

De eerste afleveringen van I Am Not Okay With This worden voorafgegaan door een korte teaser waarin Syd met bebloed shirt over straat rent, begeleid door een snedige voice-over. Het doet sterk terugdenken aan The End of the F***ing World, die heerlijke snackserie die Netflix ons eerder voorschotelde. Dat is niet zo vreemd, aangezien beide series gebaseerd zijn op graphic novels van de Amerikaanse striptekenaar Charles Forsman. Voor het gemak werd ook maar dezelfde regisseur aangetrokken, terwijl de producenten eerder betrokken waren bij Stranger Things.

Het lijkt een veilige keuze van Netflix om voort te bouwen op bewezen ‘young adult-content’. De streamingdienst maakt zich ongetwijfeld zorgen over de almaar uitdijende concurrentie, en dus is het niet vreemd dat hier beproefd succesvolle elementen uit series als The End of the F***ing World en Stranger Things in de blender zijn gegooid.

Een opgewarmd ingrediënt om die smaak nog wat te versterken, is de overduidelijke invloed van de films van John Hughes (verantwoordelijk voor ultieme jaren-tachtigklassiekers als The Breakfast Club en Ferris Bueller’s Day Off). Dit werd door Netflix nog wat extra benadrukt in de promotie van de serie: ‘Het is alsof John Hughes een superheldenfilm heeft gemaakt.’

Ironisch genoeg is dat bovennatuurlijke element juist het voornaamste probleem van de serie. Hughes had immers helemaal geen superkrachten nodig om de alledaagse worstelingen van doodgewone pubers te vangen. De vijfde aflevering - waarin de hoofdrolspelers moeten nablijven - vangt die ‘Hughesiaanse toon’ dan ook het beste. Het is in vorm en opzet een overduidelijke knipoog naar The Breakfast Club, maar het werkt uitstekend. Je vraagt je af waarom het bovennatuurlijke daar nog tussendoor gefietst moet worden.

Het is tekenend voor een wat onevenwichtig eerste seizoen. De serie laveert weliswaar soepel tussen zwarte komedie, coming of age en serieuzere thematiek als rouwverwerking, maar wil wel erg veel kwijt in de korte afleveringen (net als in The End of the F***ing World duren ze vaak nog geen twintig minuten). De makers vertillen zich nogal eens aan deze balanceeract, net zoals aan de talloze filmreferenties (de slotaflevering is bijvoorbeeld weer een ondubbelzinnige ‘ode’ aan Carrie).

Die finale schreeuwt in ieder geval wél om een vervolg, dus de kans op een tweede seizoen lijkt bij succes groot. Als de balans wat strenger in de gaten wordt gehouden en de blik vooral op de puberperikelen gericht blijft, zit er genoeg potentie in. Misschien moeten de makers nog één keer te rade gaan bij hun voornaamste inspiratiebron. ‘Dear diary, what would John Hughes do?’