De gouden jaren van Hollywood zijn een dankbaar onderwerp in de handen van producent Ryan Murphy, de man die bekend staat om zijn tot in de puntjes verzorgde series (Glee, American Horror Story, The Politician). Zijn nieuwe Netflix-miniserie Hollywood speelt in het Tinseltown van eind jaren veertig, de periode van de wederopstanding van ‘De Filmster’, waarin glitter en glamour terugkeerden.
Een toch al glansrijke periode, maar dankzij Murphy zien de stijlvolle mannen met gleufhoeden, de palmbomen tegen de blauwe lucht van Los Angeles, de kletterende fontein voor de filmstudio en de witte letters van het (toen nog) Hollywoodland-teken er nog nét iets mooier uit dan ze werkelijk waren. Iets dat kenmerkend is voor veel van zijn werk, net als het blik bekende acteurs – Patti LuPone, Dylan McDermott, Darren Criss, Jim Parsons en David Corenswet – dat weer voor hem klaarstond.
Hollywood is het tweede project dat Murphy voor Netflix heeft gecreëerd sinds hij begin 2018 een deal sloot met de streamingdienst voor een recordbedrag van 300 miljoen dollar. Zijn eerste Netflixserie, The Politician, waarvan later dit jaar het tweede seizoen verschijnt, focuste zich op de obscene rijkdom, het nepotisme en de onechtheid van de mensen met macht en invloed in het hedendaagse Amerika. Met Hollywood gaat hij terug in de tijd om de geschiedenis te herschrijven en zo een Hollywood – en uiteindelijk een Amerika - te creëren dat in de jaren veertig eerlijker en echter is dan het nu is.
Want hoe zou de filmwereld eruit hebben gezien als niet alleen witte mannen, maar ook de outsiders in die tijd al meer macht hadden gehad? Wat als er al in de jaren veertig een vrouw aan het roer van de filmstudio had gestaan die de scripts goedkeurde en het talent aannam? Wat als een zwarte man scripts voor grote blockbusters schreef? Wat als Rock Hudson, een van de grootste filmidolen van die tijd, openlijk homoseksueel had kunnen zijn? Wat als de heldin van de populairste film van dat moment een zwarte vrouw was?
Dankzij Murphy krijgen echte filmsterren uit de geschiedenis zoals Rock Hudson, Anna May Wong (de eerste Chinees-Amerikaanse Hollywoodster) en Hattie McDaniel (de eerste zwarte actrice die een Oscar won), naast een aantal fictieve personages, een net iets eerlijkere kans in de filmindustrie dan ze in werkelijkheid werd gegund. Het is een interessant uitgangspunt dat wellicht had kunnen bijdragen aan de discussie over de nog steeds niet bijster inclusieve filmwereld. Helaas voelt de uitvoering meer als een in Hollywood verzonnen, iets te makkelijk en zoetsappig happy end.