De Talmoed mag dan voorschrijven dat een goed leven de beste wraak is, al vroeg in serie Hunters maakt devote Jood Meyer Offerman duidelijk dat hij daar niet in gelooft. ‘Wraak is de beste wraak, Jonah,’ benadrukt de door Al Pacino gespeelde concentratiekampoverlevende tegenover zijn pupil.
Deze Jonah (Logan Lerman) is op dat moment net toegetreden tot de groep ‘hunters’ die onder leiding van zakenman Offerman de jacht heeft ingezet op nazi’s die na de oorlog hun toevlucht hebben genomen tot de VS. Het is 1977 en Offerman gaat gebukt onder de frustratie dat zijn voormalige beulen nu zijn spreekwoordelijke buren zijn, die ongestraft en onder een nieuwe identiteit verder leven. Zijn wraak bestaat dan ook uit een jacht die pas eindigt als de oud-bewaarders net zo gruwelijk aan hun einde zijn gekomen als hun slachtoffers in de kampen.
Hunters is gebaseerd op feiten, benadrukt seriebedenker David Weil tijdens een persdag in Los Angeles. ‘Amerika heeft na de Tweede Wereldoorlog honderden nazi’s toegelaten en mensen als Simon Wiesenthal hebben onvermurwbaar op hen gejaagd om gerechtigheid te krijgen. Alleen deden ze dat met juridische middelen terwijl onze fictionele hunters hun vuisten – en erger – gebruiken.’
De inspiratie voor de serie stamt uit de vroege jeugd van de televisiemaker. ‘Mijn oma heeft de Holocaust overleefd. Als klein kind deden haar verhalen over die tijd me altijd denken aan mijn stripboeken, aan superhelden en slechteriken. Het idee dat er een groep op zou staan en wraak zou nemen voor wat mijn volk is aangedaan, is me altijd blijven trekken, als een soort stille wens.’
Toen hij die wens voor Amazon in beeld mocht gaan brengen, heeft Weil duidelijk gekeken naar films als Inglourious Basterds, de wraakfantasie waarin Quentin Tarantino in een alternatieve versie van het verleden korte metten maakt met de leiding van Nazi-Duitsland. Ook Hunters gaat geregeld ‘over the top’, zowel in het geweld als in de filmstijl: de jagers worden bijvoorbeeld één voor één voorgesteld in een superheldenmontage en er breekt in de serie soms ineens een muzikaal nummer uit.
Al die afleiding gaat wel ten koste van het verhaal en met name de personages, die maar moeizaam tot leven komen. De nazi’s zijn daarbij zelfs gereduceerd tot karikaturen. Daar komt Tarantino misschien mee weg, maar in een serie die wél iets wil zeggen over de verschrikkingen van de Tweede Wereldoorlog, was het beter geweest de daders daarachter niet neer te zetten als ongeloofwaardige stripschurken.