Hij houdt niet van sympathie of medelijden. Sterker nog, het is alleen maar slecht voor zijn mentale welzijn. In het eerste seizoen van After Life besluit Tony (Ricky Gervais) alle menselijkheid te laten varen; het maakt toch allemaal niets meer uit. Zijn vrouw Lisa overleed na een lang en slepend ziekbed aan kanker, waarna Tony een nihilist (en alcoholist) in hart en nieren werd, zich voorbereidend op het moment waarop hij zichzelf uit zijn eigen misère zou verlossen. Want waarom nog aardig zijn voor een wereld die hem het grootste geluk ‘afnam’?
Aldus het uitgangspunt van After Life, de door Gervais zelf geregisseerde en geschreven tragikomedie over een cynische klootzak die onderweg nog best wat menselijke trekjes blijkt te hebben. Die moeten wel worden aangewakkerd door zijn omgeving, die meestal in vast stramien voorbijtrekt. Tony bezoekt zijn demente vader en keuvelt wat met de verpleegster die een oogje op hem heeft. Met zijn collega’s van een lokaal krantje bezoekt hij excentrieke dorpsgenoten. Ontroerend zijn de gesprekken met weduwe Anne (een prachtrol van Penelope Wilton) op het kerkhof. Ze biedt Tony een luisterend oor én is voor ons de lieve bonusoma of buurvrouw die we altijd hadden willen hebben. Tony sluit de dag af met een fles wijn en filmpjes die hij maakte van Lisa, om vervolgens vaak in snikken uit te barsten.