In dramedyserie Here and Now probeert een progressief, multicultureel gezin zich staande te houden in het Amerika van Donald Trump.

Of het cool is om op te groeien in een multicultureel gezin met broers en zussen van over de hele wereld? 'Dat zou het kunnen zijn, als we niet zo nadrukkelijk als uithangbord dienden voor de progressiviteit van onze ouders,' antwoordt Duc in de eerste aflevering van Here and Now, terwijl zijn zus Ashley instemmend knikt.

Duc (Raymond Lee) komt oorspronkelijk uit Vietnam en Ashley (Jerrika Hinton) uit Liberia. Ze zijn de oudste twee kinderen van hoogleraar psychologie Greg (Tim Robbins) en jurist Audrey (Holly Hunter) uit Portland, Oregon. Hun jongere broer, Ramon (Daniel Zovatto), komt uit Colombia en de zeventienjarige Kristen (Sosie Bacon) is het enige biologische kind in de familie Bayer-Boatwright. Een gezin dat in de nieuwe HBO-serie van Alan Ball, onder meer verantwoordelijk voor successen als Six Feet Under en True Blood, wrok lijkt te verkiezen boven genegenheid voor elkaar.

Terwijl Ashley en Duc zichzelf moed indrinken (en -snuiven) om de viering van vader Gregs zestigste verjaardag aan te kunnen, weiden ze uit over hun jeugd. Een periode die getekend werd door hun vooruitstrevende moeder, die haar geadopteerde kinderen zo veel mogelijk van hun oorspronkelijke cultuur wilde meegeven, bijvoorbeeld door ze te pas en te onpas in traditionele kleding te hijsen en tijdens kinderfeestjes Afrikaanse of Vietnamese gerechten op te dienen. Ashley vertelt dat ze de Afrikaanse voornaam die haar ouders haar gaven – en waarmee ze haar hele schoolcarrière werd gepest – op haar achttiende liet veranderen in de witste naam die ze kon bedenken. Duc herinnert zich de áo dài waarin hij als puberjongen op klassenfoto’s moest: 'Min of meer een jurk.'

© IMDB

Alan Ball (met zonnenbril) op de set van Here and Now

Hallucinaties

Hun broertje, Ramon, wordt door de twee schertsend Baby Jesus genoemd, omdat hij meteen na aankomst uit Colombia 'perfect' was en 'door kon gaan voor wit'. 'Hem hoefden ze geen Engels te leren,' zegt Duc. 'En uitvogelen hoe zijn haar werkt, was ook niet nodig,' voegt Ashley er bitter aan toe.

Ramon leren we aan het begin van de aflevering kennen, halverwege een verontrustende droom over een vrouw en haar kind op een strand. Eenmaal wakker ziet hij overal de getallencombinatie '11.11' – op klokken, op de timer van de loopband en op bonnetjes van de stomerij. 'Dat moet toch iets betekenen,' zegt hij tegen de fors bebaarde barista met wie hij al een tijdje succesvol flirt. Terwijl de rest van de serie in de werkelijkheid gesitueerd is, is van Ramons verhaallijn – ook na enkele afleveringen – niet met zekerheid te zeggen of wat hem overkomt logisch verklaarbaar of bovennatuurlijk is.

Zijn hallucinaties – door zijn moeder psychoses genoemd – en de reacties hierop van de andere familieleden, verschaffen de serie een spanningsboog. Maar ook zonder dit semibovennatuurlijke draadje is de familie Bayer-Boatwright intrigerend.

Here and Now is heel erg van deze tijd en je zou de serie kunnen zien als Alan Balls reactie op alles wat Amerika de afgelopen jaren heeft beziggehouden, variërend van politiek tot millennial hipsters.

Dat Audrey de werknemers van de cateraar op het verjaardagsfeest in het Spaans toespreekt – een taal die ze niet eens allemaal blijken te beheersen – doet denken aan de door rechts zo gehekelde ultraliberalen, mensen die het té goed willen doen en wellicht doorslaan in hun correctheid en inclusiviteit.

Gregs klassieke midlifecrisis wordt gevoed door een allesoverheersend gevoel dat de wereld uiteenvalt, iets wat veel mensen hebben in het Amerika van Donald Trump. 'Er is zo veel haat,' zegt Greg in een pijnlijk ongemakkelijke en deprimerende speech tijdens zijn eigen feest. Een speech die – gelukkig misschien – wordt onderbroken door een hallucinatie van Ramon.

© IMDB

De familie Shokrani in Here and Now

Huwelijksfeest

Vaak is de eerste aflevering van een televisieserie beter dan wat er daarna volgt. Hierin wordt de toon gezet en trekken de makers alles uit de kast om de kijker binnen te halen. Bij Here and Now wordt het er in aflevering 1 – gelardeerd met een flinke dosis seks en drugs – bijna te dik bovenop gelegd. Wanneer de toon in de volgende aflevering subtieler wordt en de personages niet uitsluitend haatdragend blijken te zijn, beklijft de serie meer.

Zo beklaagt Ashley zich in de eerste aflevering over haar witte familieleden, terwijl we in de tweede ook te zien krijgen hoe anders 'haar' Amerika daadwerkelijk is als zij en haar zusje Kristen worden opgepakt tijdens een ruzie met een antiabortusdemonstrant bij een Planned Parenthoodkliniek. De blonde Kristen dolt met een politieagente en vraagt of ze haar mug shot mag gebruiken op sociale media. Diezelfde agente kijkt tegelijkertijd wel vol argwaan naar de bange Ashley met haar dure handtas en sommeert haar tijdens het fouilleren haar pruik af te zetten.

Op een andere manier effectief is het vrolijke, liefdevolle en vooral weinig opmerkelijke islamitische huwelijksfeest dat Ramons psychiater Farid Shokrani (Peter Macdissi) en zijn gezin bijwonen. Er is geen spanning of dreiging, iets wat we bij een dergelijke gebeurtenis tegenwoordig verwachten dankzij televisieseries als Homeland. In Here and Now wordt alleen wat ongemakkelijk gedanst door een aantal pubers en is de vader stiekem high.

Dat de familie Shokrani vanaf de tweede aflevering lijkt te worden toegevoegd aan de hoofdcast is een welkome ontwikkeling. De Shokrani’s zijn minstens zo intrigerend als de Bayer-Boatwrights en wellicht zelfs progressiever – tienerzoon Navid draagt binnenshuis een hidjab en heeft dikke, smoky eyeliner op, iets waar zijn ouders volledig achter staan.

Dat halverwege het eerste seizoen nog steeds niet duidelijk is of de dromen en hallucinaties van Ramon bovennatuurlijk zijn of niet, doet er eigenlijk niet toe. Het zijn de menselijke verhalen waar je later nog regelmatig aan terugdenkt.


Het eerste seizoen van Here and Now is te zien via Ziggo Movies & Series

Meer over Here and Now