‘De enige film waar ik echt spijt van heb, is Daredevil,’ zei Ben Affleck – die nota bene ook in Gigli heeft gespeeld – laatst nog over die superheldenfilm uit 2003. De flop (Cinema.nl gaf hem twee sterren) betekende niet alleen een tijdelijke deuk in Afflecks carrière; ook de superheld liep een krasje op. Aan Netflix, dat vandaag een heel seizoen van een nieuwe Daredevil-serie online heeft gezet, de taak om het concept van een nieuw laagje lak te voorzien.

Voor wie het verhaal niet meer scherp heeft: Matt Murdock is een jonge, blinde advocaat in de New Yorkse wijk Hell’s Kitchen. Als klein kind is hij in aanraking gekomen met een radioactieve stof die hem zijn zicht heeft ontnomen, maar ook al zijn andere zintuigen tot supermenselijke hoogtes heeft gestuwd. Met een feilloze radar ‘ziet’ hij meer dan ooit tevoren. Overdag helpt hij de allerzwaksten in de rechtbank, ’s avonds trekt hij een donkerrood pak aan om gerechtigheid uit te delen met zijn vuisten.

In zijn beginjaren (de stripheld stamt alweer uit de jaren zestig) was Daredevil voornamelijk een Spider-Man light (of eigenlijk dark): een vrolijke, bijdehante acrobaat die zo nu en dan een getormenteerde ziel suggereerde. Schrijver/tekenaar Frank Miller ( Sin City, 300) bracht daar echter verandering in. In de jaren tachtig ontwikkelde Daredevil zich tot een aanzienlijk duisterdere held, die zich ineens ophield in de donkere steegjes van de stad en niet meer vocht tegen kleurrijke slechteriken, maar maffiabazen en ninjabendes. In vergelijking met zijn collega’ s zat Matt Murdock in de hoek waar de meeste klappen vielen: zijn huis werd opgeblazen, zijn vriendinnen vermoord, zijn persoonlijke leven op straat gegooid . Donker, donkerder, donkerst.

Eerlijk.

De nieuwe Netflix -serie zet die lijn in zekere zin voort. In tegenstelling tot andere Marvel- producties als Iron Man en The Avengers, is alles in Daredevil een beetje grimmig en grauw. De belichting lijkt permanent van een tl-buis te komen, het is allemaal flets en deprimerend. Is dat slecht? Nee hoor, Daredevil geeft juist een beetje variatie in het superheldenpalet. Netflix en Marvel hebben voor de komende jaren nog veel meer series op de rol die meer in het ‘urban crime’- segment zitten. Moderne detectives in kostuum, met – het moet gezegd – uitstekende vechtscènes.

Daarnaast kom je met dertien afleveringen natuurlijk veel verder dan een actiefilm van twee uur. Daredevil en zijn wereldje krijgen de kans om te ademen. Het enige wat daarin ontbreekt, is een beetje creativiteit met Daredevils superkrachten. Enkele recensenten prijzen de subtiliteit – de volumeknop gaat wat open bij belangrijke geluiden – maar ik had die bovenmenselijke radar wel meer in actie willen zien. Ach. Al met al hoeft hoofdrolspeler Charlie Cox zich in ieder geval geen zorgen te maken om zijn carrière. Tenzij ze hem strikken voor Gigli 2.

Leestip: nu eens niet een internetartikel, maar de daadwerkelijke Daredevil-strips. Je kunt natuurlijk in het werk van Frank Miller duiken, maar de huidige reeks van Mark Waid en Chris Samnee is zeker ook de moeite waard. Aanzienlijk luchtiger dan het werk van voorgaande schrijvers, maar onder het kleurrijke oppervlak schuilt nog dezelfde duisternis als vroeger.